Wprowadzenie
Celem niniejszej prezentacji jest przedstawienie wielbicielom odpowiednich cytatów z śastr, wypowiedzi Śrili Bhaktiwedanty Swamiego Prabhupady i innych ważnych aćarjów, by uświadomić im kwestie związane z „pochodzeniem dźiwy”. Niniejsze cytaty zostały ułożone w logicznym porządku tak, aby w przejrzysty sposób ukazać słuszność jedenastu poniższych punktów. Nie chodzi tu o wyczerpującą analizę problemu, ale raczej zachęcenie do dalszych rozważań, badań i głębszych refleksji. Teoria, że wszystkie stworzenia żyjące w materialnym świecie pierwotnie zaangażowane były w wieczną lilę z Panem na Wajkuncie obciążona jest wieloma logicznymi nieścisłościami i jest niespójna z zapisem śastr. Niniejszym podajemy przykłady niektórych z tych nieścisłości.
Wszystkie objaśnienia pochodzą od naszego Guru Maharadźy Śrili A.C. Bhaktiwedanty Swamiego Prabhupady, jeśli nie jest podane inne źródło. Wiele cytatów z Dźajwa Dharmy Bhaktiwinody Thakury zaczerpnięto bezpośrednio z drugiego wydania w języku angielskim opublikowanego przez Madras Gaudiya Matha. Cytowane wypowiedzi i fragmenty publikacji zostały przetłumaczone przez byłego dyrektora Thakura Bhakti Vinoda Institute (Śri Mayapura) M.A.B.T. Haridasę Majtrę oraz wybitnego uczonego Jego Świątobliwość Śrimada Bhaktiego Sadhakę Niskinćanę Maharadźę, który poznał prawdziwą sidhantę, zgłębiając wiedzę pod duchowym przewodnictwem słynnego Guru Maharadźy Śrili Bhaktisiddhanty Saraswatiego Thakury.
Niefortunnie przywódcy dużej organizacji wisznuickiej zdecydowali się przyjąć wykładnię śastr, która jest wręcz sprzeczna z naukami bezpośrednich uczniów Śrili Bhaktisiddhanty Saraswatiego Thakury.
Lista skrótów:
Bg – Bhagawadgita (wyd. ang. Bhagavad-gītā)
Bhag – Śrimad Bhagawatam (wyd. ang. Śrīmad Bhāgavatam)
BhagMar – Śrī Śrimad Bhāgavata Arka Marīchimālā
BhagS – Bhagawatasandharbha (wyd. ang. Śri Bhāgavata-Sandarbha)
BrBhag – Bryhadbhagawatamryta
Brs – Bhaktirasamrytasindhu (zob. też wersję ang. ND)
CBhag – Ćajtanjabhagawata
Cc – Ćajtanjaćaritamryta
EKC – Elevation to Krishna Consciousness
GBC PB – GBC Position Booklet
GBhas – Gowindabhaszja
Iśo – Śri Īśopaniṣad
JDhar – Jaiva-Dharma (wyd. ang., przetłumaczono i opublikowano przez Gaudiya Matha w Madrasie)
KB – Kṛṣṇa Book (wyd. ang)
KS – Krysznasandarbha
LBhag – Laghubhagawatamryta
Leaves – In Vaikuntha Not Even the Leaves Fall
MK – Madhurjakadambini
NBS – Nārada Bhakti Sūtra
ND – The Nectar of Devotion (wyd. ang.; zob. skrót oryginału Brs)
NI – The Nectar of Instructions
OOPs – Our Original Position
ŚCT – Śri Caitanya’s Teachings
TLC– Teachings of Lord Caitanya. The Golden Avarāra
TQK – Teachings of Queen Kunti
TViv – The Awakening of Truth: Awakened Intelligence in Absolute Truth
VCA – Vedic Cosmography and Astronomy
1. Mieszkańcy Wajkunthy nigdy nie upadają
Większość członków społeczności wisznuitów bengalskich uważa, że po dotarciu do świata duchowego powrót [do świata materialnego] nie jest możliwy. Potwierdzają to liczne przykłady z śastr (i komentarzy):
Kto zna transcendentalną naturę Mojego pojawiania się i Moich czynów, ten, opuściwszy ciało materialne, nigdy więcej nie rodzi się ponownie w świecie doczesnym, ale osiąga Moją wieczną siedzibę, Ardźuno (Bg 4.9).
Osiągnąwszy Mnie, wielkie dusze, będąc oddanymi Mi joginami, nigdy nie powracają do tego tymczasowego, pełnego nieszczęść świata, albowiem osiągnęły one najwyższą doskonałość (Bg 8.15).
Lecz kto przybywa do Mojej siedziby, o synu Kunti, ten nigdy już nie rodzi się ponownie (Bg 8.15).
Kto zrozumie tę naukę o żywej istocie i materialnej naturze oraz działaniu jej sił, ten niewątpliwie osiągnie wyzwolenie. Osoba taka nie rodzi się tu więcej bez względu na jej obecny status (Bg 13.24).
Następnie zaś należy odszukać to miejsce, z którego – raz tam dotarłszy – nigdy już się nie powraca i tam podporządkować się Najwyższemu Osobowemu Bogu, od którego wszystko się zaczęło i z którego wszystko emanuje od niepamiętnych czasów (Bg 15.4).
Tej Mojej najwyższej siedziby nie oświetla słońce, księżyc, ogień ani elektryczność. Kto tam dotarł, nie powraca już nigdy do materialnego świata (Bg 15.6).
Wyraźnie oznajmiono tutaj, że najwyższym miejscem przeznaczenia, z którego nie ma powrotu, jest siedziba Kryszny, Najwyższej Osoby (Bg 8.22, objaśnienie [A.C. Bhaktivedanty Swamiego Prabhupady]).
oraz
Jedynie dusza oczyszczona może osiągnąć doskonałość bezpośredniego kontaktu z Osobą Boga, w zupełnym szczęściu i satysfakcji swej konstytucyjnej pozycji. Ktokolwiek powraca do takiej doskonałości oddania, ten nigdy nie czuje już pociągu do świata materialnego i nigdy też do niego nie wraca (Bhag 2.2.31).
Ponieważ gopi związane były z Kryszną uczuciem matki do syna, to chociaż zawsze spełniały różne obowiązki domowe, nigdy nie należy myśleć, że powróciły do tego materialnego świata po opuszczeniu swych ciał (Bhag 10.6.40).
Moi słudzy wystąpili przeciwko wam, nie znając umysłu swojego pana. Dlatego, gdy nakażecie, że wkrótce wrócą do Mnie i czas ich wygnania nie będzie trwał zbyt długo – chociaż będą musieli zebrać owoce swojego grzechu – będę uważał to za łaskę dla Mnie (Bhag 3.16.12).
Lecz bhaktijogin, który raz zbliżył się do Najwyższego Osobowego Boga, nigdy już nie wraca do tego materialnego świata. Potwierdza to Bhagawadgita (15.6): yad gatvā na nivartante („Kto tam dotarł, nie powraca już nigdy”); oraz (4.9): tyaktvā deham punar janma („opuściwszy ciało materialne, nigdy więcej nie rodzi się ponownie w świecie doczesnym”). Nirwana wcale nie jest końcem istnienia duszy. Dusza istnieje wiecznie. Nirwana jest więc końcem egzystencji materialnej, a zakończeniem egzystencji materialnej jest powrót do domu, powrót do Boga. Czasami ludzie pytają, w jaki sposób żywa istota upada ze świata duchowego do świata materialnego. Odpowiedź jest właśnie tutaj. Dopóki ktoś nie zostanie przeniesiony na planety Wajkuntha, gdzie ma bezpośredni kontakt z Najwyższym Osobowym Bogiem, zawsze będzie miał skłonność do upadku – zarówno z pozycji zrozumienia bezosobowego Brahmana, jak i z ekstatycznego transu medytacyjnego.
Oto cytat z objaśnienia do wersetu Śrimad Bhagawatam:
Maharadźa Judhiszthira zapytał: „Jakaż to potężna klątwa mogła dotknąć nawet wyzwolonych bhaktów Wisznu? I jakaż to osoba mogła rzucić klątwę nawet na towarzyszy Pana? To niemożliwe, aby wierni bhaktowie Pana ponownie upadli do tego materialnego świata. Nie mogę w to uwierzyć”.
Objaśnienie: W Bhagawadgicie (8.16) Pan wyraźnie mówi mam upetya tu kaunteya punar janma na vidyate: kto jest oczyszczony ze wszystkich materialnych zanieczyszczeń i powraca do domu, z powrotem do Boga, ten nie przychodzi ponownie do tego materialnego świata. W innym wersecie Bhagawadgity (4.9) Kryszna mówi: janma karma me divyaṁ yo jānāti tattvataḥ/tyaktvā dehaṁ punar janma naiti mām eti so’rjuna („Kto zna transcendentalną naturę Mojego pojawiania się i Moich czynów, ten, opuściwszy ciało materialne, nigdy więcej nie rodzi się ponownie w świecie doczesnym, ale osiąga Moją wieczną siedzibę, Ardźuno”.) Dlatego Maharadźa Judhisthira był zdziwiony, że czysty bhakta mógłby powrócić do materialnego świata. Niewątpliwie jest to niezwykle ważne pytanie (Bhag 7.1.34, objaśnienie).
Poniżej podajemy właściwe cytaty, by wykazać, iż wielbiciele nitjasiddha, wieczni mieszkańcy duchowego świata, również nigdy nie upadają z Wajkunthy czy Goloki.
Cytaty z śastr:
Czysty wielbiciel Pana nigdy, w żadnych okolicznościach nie zapomina Jego lotosowych stóp (nauk)*; nawet na moment nie porzuca ich schronienia. W rzeczy samej, nie porzuciłby ich ani na pół chwili, nawet gdyby w zamian oferowano mu bogactwo całego świata (Bhag 11.2.53, werset).
* Według niektórych komentarzy wywodzących się z tradycji wisznuizm gaudija wyrażenie „lotosowe stopy” odnosi się do nauk i zaleceń Pana lub guru [przyp. tłum.].
Istnieją dwie kategorie żywych istot (dźiw). Jedne są wiecznie wyzwolone, inne wiecznie zniewolone. Te, które są wiecznie wyzwolone, są zawsze świadome Kryszny i pełnią transcendentną, opartą na miłości służbę Krysznie. Należy je uważać za wiecznych towarzyszy Kryszny, którzy służąc Mu, żyją w nieskończonym szczęściu duchowym (Cc, Madhjalila 22.10-11, werset).
W niebie duchowym istnieją transcendentne planety zwane Wajkunthami, na których mieszka Najwyższy Osobowy Bóg ze swoimi czystymi wielbicielami (Bhag 3.15.13, werset).
(…) a w świecie duchowym każda żywa istota określana jest mianem doskonałej (Bg 15.16, werset).
Śrila Wryndawana Dasa Thakura:
Dlatego w przypadku wielbicieli (wiecznych towarzyszy Pana) nie ma kwestii narodzin ani śmierci. Zstępują oni do materialnego świata wraz z Panem i z Nim powracają do Jego krainy. Wielbiciel nigdy nie jest związany prawem karmy i dlatego nie rodzi się w materialnym świecie (CBhag, Antjalila, 10.172).
Śrila Rupa Goswami:
Nawet towarzysze Pana są opisani jako ci, których ciała są wieczne (LBhag., 1.143).
Sampraptasiddhy to osoby, które stały się doskonałe przez bhakti, natomiast nitjasiddhy to osoby, które nigdy nie były uwikłane w materialne życie i dlatego są wiecznymi siddhami (Brs 2.1.281, werset).
Wielbiciele określani jako nitjasiddhy kochają Krysznę miliony razy bardziej niż siebie same. Wszyscy oni posiadają wieczne cechy i żyją w nieprzemijającym szczęściu jak sam Pan Kryszna (Brs 2.1.290, werset).
Śrila Dźiwa Goswami:
Trzecią z dziesięciu cech Wajkunthy wymienionych przez Śrilę Dźiwę Goswamiego w Bhagawatasandarbhie (BhagS 61) jest to, że mieszkaniec Wajkunthy nigdy nie upada. Śrila Dźiwa Goswami również podaje liczne przykłady i cytaty potwierdzające ten fakt.
Śrila Baladewa Widjabhuszana:
Śrila Baladewa Widjabuszana pisze w Gowindabhaszji: „Trudno nawet sobie wyobrazić, że Najwyższy Pan Hari mógłby kiedykolwiek zapragnąć upadku wyzwolonych dusz, albo że wyzwolone dusze mogłyby pragnąć odejść od Pana”. Następnie stwierdza, że jest to niemożliwe z powodu ich silnej odwzajemnionej miłości do Pana i jako dowód podaje cztery wersety:
Spośród nich najlepszym jest ten, który posiada pełną wiedzę i zawsze pełni czystą służbę oddania dla Mnie. Albowiem Ja jestem mu bardzo drogi i on jest Mi drogi (Bg 7.17).
Czysty bhakta przebywa zawsze w głębi Mego serca, a Ja zawsze jestem w sercu czystego bhakty. Dla moich bhaktów nie liczy się nic oprócz Mnie, a dla Mnie nie liczy się nic poza nimi (Bhag 9.4.68).
Czyści bhaktowie porzucają swoje domy, żony, dzieci, krewnych, bogactwo, a nawet życie, aby po prostu służyć Mi bez pragnienia poprawy materialnych warunków w tym życiu ani w następnym. Jakże mógłbym ich kiedykolwiek zawieść? (Bhag 9.4.65).
Czysty wielbiciel, którego serce zostało oczyszczone przez służbę oddania, nigdy nie porzuca lotosowych stóp Pana Kryszny, ponieważ w ich schronieniu jest w pełni zadowolony. Taki bhakta jest jak wędrowiec, który szczęśliwie powrócił do domu z pełnej cierpień podróży (Bhag 2.8.6).
Śrila Bhaktiwinoda Thakura:
Mahawishnu, wcielenie Sankarszany, ustanawia siebie w dźiwaśakti jako Paramatmę, odkrywa dusze (dźiwy) przebywające w świecie materialnym. Te dźiwy są podatne na wpływy maji. Dzieje się tak dopóty, dopóki za sprawą łaski Boga nie przyjmą schronienia hladini – dającego szczęście pierwiastka ćitśakti, nie będą wolne (JDhar, s. 216).
Stopniowo docierają oni do transcendentnej siedziby Pana i osiągają dokładnie ten sam status co Jego wieczni towarzysze (JDhar, s. 229).
Śrila Bhaktisiddhanta Saraswati Thakura:
Istnieją dwa rodzaje dźiw: 1) nitjamukty (wiecznie wyzwolone) 2) nitjabaddhy (wiecznie zniewolone). Wolne dźiwy nigdy nie żyją w niewoli. Zawsze służą one Najwyższemu Panu (Prawdziwy i pozorny wisznuizm, wykład, Bhaktisiddanta ST).
Śrila A. C. Bhaktiwedanta Swami Prabhupada:
Żywe istoty są cząstkami Pana. Dzielą się na dwie kategorie: nitjamukty i nitjabaddhy. Nitjamukty są wiecznie wyzwolonymi duszami, i wiecznie odwzajemniają transcendentną służbę Panu w Jego wiecznej krainie znajdującej się ponad objawionym przez Niego doczesnym stworzeniem (Bhag.1.10.22, objaśnienie).
(…) Planety w niebie duchowym (…) są z pewnością transcendentne wobec materialnych żywiołów (…). Duchowe szczęście (brahmananda) jest tam w pełni objawione (…) i miejsce to jest wolne od wszelkich trudności, jakich doświadcza się w świecie materialnym (…). Mieszkańcy tych planet nie znają od narodzin, śmierci, starości ani chorób i cieszą się pełnią wiedzy w każdym zakresie; wszyscy są istotami boskimi wolnymi od wszelkiego rodzaju materialnych pragnień. Nie mają tam innego zajęcia prócz transcendentnej służby Najwyższemu Panu (…). Pan i Jego wieczni towarzysze w transcendentnym królestwie mają wieczne ciała, które cechują absolutna pomyślność, doskonałość, transcendentność i nieprzemijająca młodość. Innymi słowy, nie ma tam narodzin, śmierci, starości ani choroby. Ta wieczna kraina przepełniona jest transcendentnym szczęściem oraz nieograniczonym pięknem i radością. To zostało również potwierdzone w wyżej zacytowanym wersecie Śrimad Bhagawatam. Transcendentna natura została w nim opisana jako amryta. Jak podają Wedy (utāmṛtatvasyeśānaḥ), Najwyższy Pan jest Bogiem nieśmiertelności, czyli innymi słowy: Pan jest nieśmiertelny, a ponieważ jest On Panem nieśmiertelności, może uczynić swoich wielbicieli nieśmiertelnymi. W Bhagawadgicie (8.16) Pan zapewnia również, że ktokolwiek uda się do Jego krainy nieśmiertelności, nigdy nie powróci już do doczesnego świata trojakich nieszczęść (…). W świecie materialnym w sercach wszystkich żywych istot zawsze obecne są niepokój i lęk, ale Pan, który jest najwyższym niezlęknionym, obdarza tą cechą swoich czystych wielbicieli. Życie doczesne jest samo w sobie lękiem, ponieważ wszystkie żywe istoty posiadające tymczasowe ciała żyją w strachu nękane bólem narodzin, śmierci, starości i chorób. W świecie doczesnym zawsze widoczny jest wpływ czasu, który zmienia rzeczy, przenosząc je z jednego stadium w drugie, a żywa istota będąca pierwotnie awikarą, czyli niezmienną, cierpi nieprzerwanie z powodu oddziaływania czasu.
Zmieniający wpływ wiecznego czasu jest nieobecny w nieznającym śmierci królestwie Boga i dlatego nie istnieje tam lęk (Bhag. 2.6.18, objaśnienie).
Wielbiciele nitjasiddha nigdy nie upadają do obszaru materialnego, chociaż czasami pojawiają się w świecie materialnym w celu spełnienia misji Pana (Bhag. 3.3.26, objaśnienie).
Czysta żywa istota w jej pierwotnej duchowej postaci jest w pełni świadoma swojej naturalnej pozycji jako sługa Pana. Wszystkie dusze posiadające taką czystą świadomość są wyzwolone i dlatego żyją w szczęściu i wiedzy na różnych planetach Wajkuntha w niebie duchowym. Kiedy objawia się materialne stworzenie, nie jest ono przeznaczone dla nich. Wiecznie wyzwolone dusze nazywane są nitjamuktami i nie mają nic do czynienia ze światem materialnym. Materialne stworzenie przeznaczone jest dla zbuntowanych dusz, które nie są gotowe podporządkować się woli Najwyższego Pana (Bhag. 3.5.29, objaśnienie).
(…) wielbiciel żyjący w transcendentnej krainie Pana nigdy nie upada (Bhag. 3.15.48, objaśnienie).
Po zakończeniu pozorowanej walki zarówno wielbiciel jak i Pan ponownie spotykają się na duchowych planetach. To zostało dokładnie tu opisane. Konkluzja jest taka, że nikt nie upada ze świata duchowego czyli planet Wajkuntha, bo to wieczna kraina (Bhag. 3.16.26, objaśnienie).
Mieszkańcy Wajkunthy nigdy nie wracają do materialnego świata (Bhag. 3.16.27, objaśnienie).
Wielbiciel raz zaakceptowany przez Pana nigdy nie upada. Tak należy skonkludować tę kwestię. [Dźaja i Widźaja] (Bhag. 3.16.29, objaśnienie).
Słowo kutastha, znaczące „bez zmian”, jest zawsze bardzo ważne. Istnieją dwa rodzaje żywych istot: nitjamukta i nitjabaddha. Nitjamukta nigdy nie zapomina swojej pozycji jako wieczny sługa Najwyższego Osobowego Boga. Ten, kto nie zapomina o tej pozycji i wie, że jest cząstką Najwyższego Pana, jest nitjamuktą. Taka istota nitjamukta reprezentuje Duszę Najwyższą jako Jej ekspansja. Jak mówią Wedy: nitjo nitjanam. Zatem istota nitjamukta wie, że jest ekspansją najwyższego Nitji, czyli Najwyższego Osobowego Boga (Bhag. 4.16.19, objaśnienie).
Niektóre żywe istoty są uwarunkowane, a inne wiecznie wolne. Wiecznie wolne istoty nazywają się nitjamuktami, albowiem nigdy nie wchodzą w kontakt z materialną energią. Jednakże niektóre istoty są zakorzenione w materialnym świecie i dlatego uważają, że są różne od Najwyższego Pana (Bhag. 4.24.61, objaśnienie).
Wszyscy mieszkańcy Wajkunthaloki wiedzą doskonale, że ich Panem jest Narajana, czyli Kryszna, oraz że oni są Jego sługami. Wszyscy są samozrealizowanymi duszami, które są nitjamuktami, czyli wiecznie wyzwolonymi. Choć mogliby przedstawiać się jako Narajana lub Wisznu, nigdy tego nie robią; zawsze pozostają świadomi Kryszny i wiernie służą Panu. Taka jest atmosfera Wajkunthaloki (Bhag 6.1.34-6, objaśnienie).
Na podstawie wiarygodnych źródeł stwierdzić można, że tak naprawdę towarzysze Pana Wisznu, którzy zstępują z Wajkunthy, nie upadają. Przychodzą, by spełnić pragnienie Pana, a ich zstąpienie do tego materialnego świata jest podobne do zstąpienia Pana. Pan przychodzi do materialnego świata za pośrednictwem swojej wewnętrznej mocy, i podobnie, kiedy wielbiciel lub towarzysz Pana pojawia się w materialnym świecie, czyni to przez działanie duchowej energii. Wszystkie rozrywki Najwyższego Osobowego Boga są dziełem jogamaji, a nie mahamaji. Dlatego rozumie się, że Dźaja i Widźaja zstąpili do tego materialnego świata, ponieważ mieli zrobić coś dla Najwyższego Osobowego Boga. Ponadto faktem jest, że nikt nie upada z Wjakunthy (Bhag 7.1.35, objaśnienie).
Kto nie uległ wpływowi materii i kto nie zapomina Kryszny jako swojego mistrza, nazywany jest nitjamuktą. Innymi słowy, ten, kto jest wiecznie wyzwolony z materialnego zanieczyszczenia, nazywany jest nitjamuktą. Od niepamiętnych czasów istota będąca nitjamuktą zawsze była wielbicielem Kryszny i służenie Mu było jej jedynym pragnieniem. Tak oto nigdy nie zapomina on o swojej wiecznej pozycji sługi Kryszny (Cc, Madhjalila 20.118, objaśnienie).
Śrila Prabhupada potwierdza swoją opinię cytując słowa Śrili Bhaktiwinody Thakury:
Objaśnienie wersetów od 8 do 15 zostało przedstawione przez Śrilę Bhaktiwinodę Thakurę w jego Amrytaprawahabhaszji (…). Żywe istoty dzielą się na dwie kategorie: wiecznie wyzwolone i wiecznie uwarunkowane. Te, które są zawsze wyzwolone, nigdy nie mają kontaktu z mają, energią zewnętrzną. Te wiecznie uwarunkowane znajdują się pod nieustannym wpływem energii zewnętrznej (…). Nitjabaddhy są ciągle zniewolone energią zewnętrzną, natomiast nitjamukty nigdy z tą energią nie mają styczności. Niekiedy wiecznie wyzwolony osobisty towarzysz Najwyższego Osobowego Boga zstępuje do tego świata, tak jak robi to Pan. Choć wysłannik Najwyższego Pana czyni starania, wyzwolić uwarunkowane dusze, pozostaje nietknięty przez materialną energię. Zazwyczaj wiecznie wyzwolone osoby żyją w świecie duchowym jako towarzysze Pana Kryszny i znane są jako krysznaparsady, towarzysze Pana. Ich jedynym zajęciem jest cieszenie się towarzystwem Pana Kryszny i nawet jeśli takie wiecznie wyzwolone osoby zstępują do materialnego świata, by spełnić misję Kryszny, nieprzerwanie cieszą się Jego towarzystwem (…). Wiecznie uwarunkowana dusza zmuszana pożądaniem, by cieszyć się materialnym światem, musi przenosić się z ciała do ciała (…). Jeśli taka dusza przez przypadek spotka świętą osobę reprezentującą Krysznę, by wyzwolić uwarunkowane dusze i jeśli zgodzi się podporządkować jej zaleceniom, może stopniowo zbliżyć się do Najwyższego Osobowego Boga Kryszny (Cc, Madhjalila 22.14-15, objaśnienie).
Trzeciej klasy wielbiciel Kryszny może upaść, ale jeśli ktoś reprezentuje klasę drugą, nie upada, tak jak osoba należąca do kategorii pierwszej klasy świadomości Kryszny, nie ma szans upadku (Bg 9.3, objaśnienie).
Czystemu wielbicielowi w ogóle nie grozi upadek, ponieważ Najwyższy Bóg osobiście opiekuje się swoimi czystymi wielbicielami (Bg. 9.34, objaśnienie).
Wiecznie wyzwolone istoty nigdy nie wchodzą w kontakt z materialną naturą (…), należy uważać je za towarzyszy Kryszny (TLC, s. 108).
(…) nitjasiddhy są wiecznie świadome Kryszny i wolne od zapomnienia (…) nigdy nie należy sądzić, że Moi towarzysze mogą kiedykolwiek być ode Mnie oddzieleni (…), są niemal tak potężni jak Ja (…), są Mi tak drodzy, jak Ja jestem drogi im (ND, s. 205).
Pierwsza możliwość przebywania w towarzystwie Kryszny
Dojrzali wielbiciele, którzy w pełni żyją w świadomości Kryszny, są natychmiast przenoszeni do świata, do którego zstępuje Kryszna. Tam otrzymują swoją pierwszą szansę znalezienia się w bezpośrednim towarzystwie Kryszny (KB, Rozdz. 28, akapit 6).
Istnieją dwa rodzaje dusz: uwarunkowane (nitjabaddha) i wyzwolone (nitjamukta). Tak jak istniejemy my, podobnie w niebie duchowym żyją inne istoty, z ta różnicą, że są one wyzwolone. One nigdy nie są zniewolone. My jesteśmy zniewoleni. Nie wiemy od kiedy, ale żyjemy w niewoli. Zatem: jīva yāra vāsī. W tym materialnym świecie jesteśmy niewolnikami, jesteśmy jego mieszkańcami: jagal-lakṣmī rakhi’ rahe yāhāṅ māyā dāsī (670105CC.NY), natomiast w świecie duchowym wszyscy jego mieszkańcy są duszami wyzwolonymi. Mieszkają w świecie duchowym, na planetach Wajkuntha. Nitjamukta. Nitjamukta oznacza osobę wiecznie wyzwoloną. Oni nigdy nie zstępują do tego materialnego świata (Wykład SP z Bhag, 20 czerwiec 1973, Majapura).
Poniższe cytaty wyraźnie rozróżniają, iż nitjabaddhy mogą być wyzwolone, oraz że nitjasiddhy nigdy nie popadają w niewolę materialnego świata, nawet jeśli do niego zstępują.
Nitjamukty żyją w świecie duchowym (Wajkunthadżagat) i nigdy nie upadają do materialnego świata. Ci, którzy żyją w materialnym świecie, są duszami zniewolonymi, nitjabaddhami. Nitjabaddhy mogą zostać wyzwolone przez panowanie nad umysłem, albowiem przyczyną życia w niewoli jest umysł (Bhag. 5.11.12, objaśnienie).
Śrila Wiśwanatha Czakrawarti Thakura podał wiele przykładów z literatury wedyjskiej, że ludzka postać Boga i Jego Święte Imię, kraina, służące Mu przedmioty i towarzysze – wszyscy są wiecznymi, duchowymi zjawiskami nieskażonymi wpływem świata materialnego (Bhag. 11.30.5, objaśnienie uczniów A. C. Bhaktiwedanty Prabhupady).
Istnieją dwa rodzaje żywych istot. Nitjabaddha oznacza istotę wiecznie zniewoloną. Wieczne zniewolenie odnosi się do tych, którzy żyją w materialnym świecie. Nie pamiętają, kiedy weszli w kontakt z tym materialnym światem. Nie wiedzą też, kiedy zostaną wyzwoloni. Określa się ich mianem nitjabaddhów (wiecznie zniewolonych). I z drugiej strony są też nitjasiddhy. Nitjasiddhy nigdy nie wchodzą w kontakt z materialnym światem i nawet jeśli się w nim pojawiają w jakimś celu, nie zapominają swojej prawdziwej natury. Taka jest osoba będąca nitjasiddhą. Postaraj się to zrozumieć. Są dwa rodzaje żywych istot: nitjasiddhy i nitjabaddhy. Nitjabaddhy żyją w materialnym świecie. Począwszy od Brahmy, skończywszy na małej mrówce, wszystkie są nitjabaddhami.
Każdy, kto żyje w materialnym świecie jest nitjabaddhą. Natomiast nitjasiddhy nigdy nie mają kontaktu z materialnym światem, i nawet jeśli pojawiają się na tu w jakimś celu na życzenie Najwyższego Pana, są nietknięte materialnymi cechami. Zawsze pozostają wobec nich transcendentne. Kryszna, tak samo jak jego towarzysze nitjasiddhy, zawsze jest transcendentny wobec świata materialnego, nawet jeśli w nim przebywa. Nigdy nie ulegają oni wpływowi materialnego świata (Wykład SP z Bg, 14 lipiec 1973, Londyn).
Ci, którzy żyją w duchowym świecie są nitjasiddhami. Nitjamukta. Określenie nitjamukta oznacza, że takie osoby nigdy nie pojawiają się w tym materialnym świecie. Tak jak Kryszna jest nitjamukta suddha. Podobnie jest z towarzyszami Kryszny, którzy przychodzą wraz z nim (…) Tak samo jak gopi czy chłopcy pasterze (…) są wszyscy nitjasiddhami, nitjamuktjami (…). Posiadają duchową postać (anandaczinmajarasa), cieszą się nieustannie duchowym szczęściem w towarzystwie Kryszny. (Wykład SP z Bhag, 19 czerwiec 1972, Los Angeles).
(…) wiedz, że wielkie wyzwolone dusze i inkarnacje, które pojawiają się od czasu do czasu w materialnym świecie, wcale do niego nie powracają, ponieważ nigdy nie ulegają jego zanieczyszczającym wpływom ani nie podlegają prawom materialnej natury (List SP do Wryndawaneśwari, 6 czerwiec 1969).
My również wspominamy tutaj, że jeśli chodzi o teorię, iż nitjamukty upadają z duchowego świata, a baddhamukty (zniewoleni, którzy osiągnęli wyzwolenie) nie upadają, nie ma dowodów w śastrach, które wspierałyby tę teorię, czy nawet o niej wspominały, ani nawet nie pojawiają się w nich terminy sanskryckie oznaczające muktabaddhy (wyzwolonych, którzy popadli w niewolę). W dziełach naszych aćarjów ani w śastrach nie ma absolutnie żadnych rozróżnień między różnymi klasami żywych istot świata duchowego pod kątem tego, czy mogą z niego upaść czy też nie. W rzeczy samej brak jest bezpośrednich odniesień w śastrach, lub w dziełach aćarjów, mówiących, iż którykolwiek z nich może upaść. Brak jest też jakichkolwiek wyraźnych przykładów z pism mówiących o nitjamuktach, które upadły. Koncepcja, że osoby będące towarzyszami Pana w świecie duchowym upadają ze swojej pozycji, sugeruje, iż nitjamukty (wiecznie wyzwoleni mieszkańcy Wajkunthy) sytuują się na niższej pozycji w stosunku do baddhamuktów (istot uwięzionych w materialnym świecie, które osiągnęły wyzwolenie). Ta teoria sugeruje, iż nitjamukty muszą zjawić się w materialnym świecie, by poddać się próbie, zdobyć głębszą wiedzę. Jak mówi porzekadło: żeby stać się dżentelmenem, trzeba najpierw pójść do domu publicznego. Sugeruje to również, iż bhajabhakti, oddanie inspirowane strachem lub cierpieniem, jest wyższe od premabhakti, gdyż tylko bhajabhakti miałoby gwarantować wielbicielowi absolutną doskonałość, by nigdy już nie upadł.
koniec części pierwszej
część pierwsza
część druga
część trzecia
część czwarta
część piąta
część szósta
część siódma
część ósma
część dziewiąta
część dziesiąta
część jedenasta
tłumaczenie : J
źródło: gosai.com
(wyświetleń: 912)
