2. Świat Wajkunthy jest śuddhasattwą, ćinmajarasą, czyli „wolnością od spraw doczesnych”. Jego mieszkańcy posiadają pełne zrozumienie oraz pełną wiedzę na temat swojego statusu.
Mahamaja to łudząca moc, która okrywa żywą istotę przebywającą w materialnym świecie. Żywa istota nie mogłaby zapomnieć swojej prawdziwej tożsamości, jeśli nie znalazłaby się pod wpływem mocy awidji (Bhag 3.7.5, objaśnienie).
W świecie duchowym nie ma złudzenia ani jakiegokolwiek strachu, żadnego niepokoju. Poniższe cytaty dowodzą, że w świecie duchowym w ogóle nie istnieją materialne cechy. Naturalne cechy mieszkańców duchowych światów oraz samego nieba duchowego sprawiają, iż niemożliwe jest, by ulegli złudzeniu, byli zazdrośni, albo podatni na wpływ maji.
W krainie, gdzie Pan mieszka osobiście (…), nie dominuje wpływ czasu, a co dopiero mówić o iluzorycznej, zewnętrznej energii [mahamaji]; ona nie dociera do tego obszaru (Bhag 2.9.10, werset)
(…) Wajkuntha, gdzie nie ma strachu (Bhag 12.11.19, werset).
Wiradźa, czyli Ocean Przyczyn, stanowi granicę między światami duchowym i materialnym. Energia materialna umiejscowiona jest na brzegu tego oceanu i nie może przedostać się na drugą stronę do nieba duchowego (Cc. Madhjalila 20.269, werset).
Śrila Dźiwa Goswami
W wersetach 75-78 Bhagawatasandarbhy Śri Dźiwa pisze, iż towarzysze Pana mają transcendentne ciała, cechy identyczne jak Pan, są wolni od wpływu czasu, wszyscy są z natury śudhasatwą, wieczni, niezmienni, wolni od niższych żywiołów natury, wolni od pożądania, emanują światłem wiedzy wedyjskiej oraz są uosobieniem pięciorakiego systemu czczenia Pana.
Śrila Sanatana Goswami:
Duchowej służby nie da się wykonywać w sposób niezakłócony w miejscu innym niż Wajkuntha ani w innym towarzystwie niż wielbiciele o podobnych upodobaniach (BrBhag 2.3.131-2).
Sanatana Goswami komentuje dalej: „Na Wajkuncie bhakti nie napotyka przeszkód wynikających ze zjawisk takich jak na przykład czas”.
Śrila Bhaktiwinoda Thakura:
Dźiwy, które są wiecznymi wielbicielami Boga na Goloce Wryndawanie i Parawjomie (Wajkuncie) (…), są doskonałymi sługami godnej czci istoty, Boga (…), nie mają nic wspólnego z mają, nie zdają sobie nawet sprawy z istnienia śakti znanej jako majaśakti (…). Są wiecznie wolni. To miłość jest celem ich życia; nie znają cierpienia, śmierci ani strachu. Ponadto, małe jak atom dźiwy będące jak promienie spojrzenia Mahawisznu spoczywającego na oceanie karana (przyczyn) w stronę maji są niezliczone. Ponieważ znajdują się one obok maji, dostrzegają różnorodność maji. Wymienione wspólne cechy dźiw są w nich obecne; ale przez wzgląd na ich mały rozmiar, z brzegu spoglądają w stronę obszaru czit oraz świata maji. W tym stanie dźiwy są zbyt słabe, ponieważ nie uzyskały siły czit za łaską Istoty (Boga), któremu winne są służyć (JDhar, Rozdział 16, s. 227).
Śrila A. C. Bhaktiwedanta Swami Prabhupada:
Każda z planet Wajkuntha jest wielokrotnie większa niż największy wszechświat w materialnym wymiarze, a na każdej z nich żyją niezliczeni mieszkańcy wyglądający dokładnie jak sam Pan Wisznu. Ci mieszkańcy znani są jako mahapaurusziki, czyli osoby bezpośrednio zaangażowane w służbę Panu. Żyją szczęśliwie na tych planetach co Pan i są wolni od wszelkiego cierpienia. Są zawsze młodzi, cieszą się życiem w pełni szczęścia i wiedzy, nie obawiają się narodzin, śmierci, starości ani chorób, wolni od wpływu kali, wiecznego czasu (Bhag. 1.14.35-6, objaśnienie).
W świecie duchowym nie istnieje walka o przetrwanie, bowiem wszyscy żyją tam wiecznie. Brak jest rozróżnień, ponieważ każdy chce pełnić służbę dla Najwyższego Pana i nikt nie odczuwa pragnienia, by Go imitować czy zająć Jego miejsce. Pan, jako stwórca wszystkiego, w tym również żywych istot, w istocie posiada wszystko i cieszy się wszystkim, co istnieje, ale pod wpływem maji, czyli złudzenia, w świecie doczesnym ten wieczny związek z Najwyższym Osobowym Bogiem jest zapomniany, i tak oto najwyższa istota zniewolona jest zasadą walki o życie i prawem przetrwania najlepiej dostosowanych (Bhag. 1.15.25-6, objaśnienie).
Jaźń w optymalnym dla niej stanie, czyli dusza, która poznała Brahmana, doskonale rozumie, że Najwyższy Brahman, osobowy Bóg, jest wszechpotężnym Wasudewą oraz że samozrealizowana żywa istota jest cząstką Najwyższej Całości. W takim stanie jej naturalną funkcją jest szeroko pojęta współpraca z Bogiem oparta na transcendentnym związku pana i sługi. Samozrealizowana dusza, która osiągnęła ten stan, porzuca bezużyteczne starania, by zapanować nad światem. Jako osoba posiadająca głęboką wiedzę, w pełni poświęca się wiernemu oddaniu Panu (Bhag 2.2.19).
(…) te planety w niebie duchowym stanowią siedemdziesiąt pięć procent emanacji wewnętrznej mocy Pana (…). Mieszkańcy tych planet są wyzwoleni z narodzin, śmierci, starości i chorób, oraz posiadają pełnię wiedzy na temat wszystkiego; wszyscy są mają cechy boskie i wolni są od wszelkich materialnych pragnień. Nie zajmują się niczym innym prócz transcendentnej służby w miłości do Pana. (…). Pan i Jego wieczni słudzy w transcendentnym królestwie wszyscy mają wieczne postacie, które są pomyślne, doskonałe, duchowe i wiecznie młode (…). W materialnym świecie zawsze panuje niepokój i lęk (…); w królestwie Boga (…) brak jest wpływu czasu i dlatego nie istnieje tam lęk (…). Szczęście w wymiarze duchowym wzrasta nieustannie rozwijając się w nowe fazy docenienia; nie ma tu kwestii pomniejszania się radości. Taka niezakłócona duchowa radość jest niespotykana gdziekolwiek w tym doczesnym wszechświecie (Bhag 2.6.18, objaśnienie).
W Uttarakhandzie Padmapurany powiedziane zostało, że ponad jedną czwartą stworzenia Boga stoją trzy czwarte jego objawienia (…). Ta część jest wieczna, ponadczasowa, nigdy nieulegająca zniszczeniu i nieograniczona, oraz stanowi najwyższe doskonałe stadium życia. W Sankhjatattwakaumudi stwierdzono, że niezakłócona dobroć czyli transcendencja jest przeciwieństwem żywiołów natury [gun]. Wszystkie żywe istoty [na planetach Wajkuntha] są wiecznie, bez przerwy ze sobą związane (…); wszystko w transcendentnym świecie jest wieczne (…). Nie ma tam czynów ani rezultatów czynów opartych na związkach przyczynowo-skutkowych, zatem cykl narodzin, rozwoju, życia, przemian, starzenia się i umierania – sześć przemian materialnych – nie istnieja w tym miejscu. To czyste objawienie energii Pana, bez złudzenia, bez złudzenia jakiego doświadcza się tu, w materialnym świecie. (Bhag 2.9.10, objaśnienie).
Pan i Jego wielbiciele przebywają na planetach Wajkuntha i posiadają te same transcendentne cechy, mianowicie suddhasattwę, żywioł czystej dobroci (Bhag 3.15.15, objaśnienie).
Planety nieba duchowego zwane są Wajkunthą, ponieważ ich mieszkańcy wolni są od niepokoju (…). Z drugiej strony mieszkańcy materialnych planet żyją w nieustannym strachu (…), pełni niepokoju (Bhag 3.15.13, objaśnienie).
Na planetach Wajkuntha nie brakuje rzeczy, które dostępne są w materialnym świecie; są osiągalne, ponieważ są duchowe i dlatego wieczne i radosne (…). Termin jogamaja został zastosowany w tym wersecie: yoga-māyā-balena vikuṇṭham. Transcendentne szczęście obecne w świecie duchowym i we wszystkich innych duchowych sferach tam objawionych możliwe są pod wpływem jogamaji, wewnętrznej mocy Najwyższego Osobowego Boga (Bhag 3.15.26, objaśnienie).
Ci, którzy są wiecznie wyzwoleni, nigdy nie wchodzą w kontakt z mają, energią zewnętrzną (Bg 7.14, objaśnienie).
Wszystko na Goloce Wryndawanie jest emanacją satćidanandy. Każdy posiada tam tę samą moc anandaćinmajarasy. Związek między Najwyższym Osobowym Bogiem a Jego sługą jest ćinmajarasa. Kryszna i Jego towarzysze oraz służące Mu przedmioty są tą samą mocą ćinmaja (Cc Madhjalila 19.154, objaśnienie).
(…) Mahamaja jest przerażająca dla zniewolonej duszy, ale dusza wyzwolona wcale się jej nie boi, ponieważ jest ona chroniona przez jogamaję (SP w liście do Madhusudhany, 29 lipca 1968).
Jedną rzeczą, którą powiedzieć można wszystkim wielbicielom jest to, że maja nie może dotknąć czystego bhakty. Kiedy zapowiada się, że wielbiciel będzie miał problemy, nie jest to dziełem maji, lecz samego Pana i Jego osobistej wewnętrznej energii (…). W Bhagawadgicie zostało wyraźnie powiedziane, że każdy, kto w stu procentach angażuje się w służbę Panu, znajduje się na transcendentnej pozycji i wpływ maji nie oddziałuje już więcej na takie ciało. Pan i Jego czyści wielbiciele przez cały czas znajdują się poza zasięgiem oddziaływania maji. Nawet jeśli wydaje się, że działania maji im się podobają, ich postępowanie należy rozumieć jako kierowane jogamają czyli wewnętrzną mocą Pana (SP w liście do Satswarupy, 3 kwiecień 1968).
W broszurze prezentującej stanowisko ISKCON GBC jest napisane, że mieszkańcy duchowego świata posiadają wolną wolę, by odejść, tak jak szaleniec ma wolną wolę, by skoczyć z dachu. Według tej broszury mieszkańcy, którzy odchodzą są w rzeczy samej szaleni (oszołomieni). Istnieją jednak cytaty (które zostały przedstawione poniżej), wskazujące na to, że każdy w świecie duchowym jest w pełni świadomy w swoim duchowym ciele satćidananda, doskonale zna swój status i nie może ulec złudzeniu; ponadto złudzenie jako wytwór maji nie ma prawa wstępu do świata duchowego: na yatra māyā (Bhag 2.9.10).
Wiśwanatha Ćakrawarti Thakura:
Z powodu kontaktu z awidją, która nie ma początku, dźiwa zapomniała o swojej radosnej, świadomej naturze i rozwinęła fałszywe ego w materialnym ciele. Cierpi, ponieważ nabyła cechy cielesne i pogrążyła się w cierpieniu, dlatego nie może nikogo za to winić (Bhag 3.7.9, objaśnienie).
Bhaktiwinoda Thakura:
Przyczyną wszystkich działań jest pragnienie działania, którego korzeniem jest awidja. Awidja to termin oznaczający zapomnienie podstawowej natury duszy: „Jestem sługą Kryszny”. Ta awidja nie zrodziła się w wymiarze materialnego czasu. Ten korzeń karmy dźiwy wyrósł, kiedy znajdowała się ona w stadium tatasthy. Stąd początku karmy nie należy poszukiwać w materialnym wymiarze czasu, zatem w tym względzie karma nie ma początku (JDhar, s. 234).
Śrila A. C. Bhaktiwedanta Swami Prabhupada:
Jak zatem żywa istota zapomnieć może swoją prawdziwą tożsamość czystej duszy i identyfikować się z materią dopóki nie znajdzie się pod wpływem czegoś ponad sobą? Wniosek jest taki, że żywa istota znajduje się pod wpływem mocy awidji, co potwierdza Wisznupurana oraz początek Śrimad Bhagawatam (…). „Żywa istota nie może zapomnieć swojej prawdziwej tożsamości dopóki nie znajdzie się pod wpływem mocy awidji (Bhag 3.7.5, objaśnienie).
Żywa istota nadużywa swojej niewielkiej wolności, kiedy chce panować na materialna naturą. To nadużycie wolności, które zwie się mają, jest zawsze możliwe, w przeciwnym wypadku nie byłaby to wolność. Wolność oznacza, że można użyć jej właściwie bądź niewłaściwie (Bhag 3.31.15, objaśnienie).
Wielbiciele Pana nie nadużywają swojej wolności (Bhag 1.8.23, objaśnienie).
Bhaktidźana: Czy dusze, które nigdy nie były zniewolone (…), są w jakiś sposób wolne?
Prabhupada: Tak, ale nie nadużyły tej wolności. Wiedzą: „Moim przeznaczeniem jest służyć Krysznie” i są szczęśliwi, kiedy służą Panu (670218CC.SF, http://caitanya-caritamrta.com/?g=159788).
Każdy mieszkaniec świata duchowego jest w pełni świadomy swojego prawdziwego statusu. Dlatego pragnienie czegokolwiek innego, kiedy posiada się pełnię wiedzy, odczuwa całkowitą i bezgraniczne szczęście, jest bardzo mało prawdopodobne.
Mój wielbiciel staje się samozrealizowany dzięki Mojej nieograniczonej, bezprzyczynowej łasce. I tak oto, kiedy uwolni się on od wszelkich wątpliwości, w sposób stały zmierzać będzie ku przeznaczonej mu krainie, która znajduje się pod bezpośrednią ochroną Mojej duchowej energii niezakłóconego szczęścia. To ostateczny, doskonały cel żywej istoty (Bhag 3.27.28-29, werset).
Czysty wielbiciel Pana nigdy, w żadnych okolicznościach nie może zapomnieć tych lotosowych stóp (Bhag 11.2.53, werset).
Śrila Bhaktisiddhanta Saraswati Thakura:
W ćitdźagat nie ma w ogóle ignorancji w kwestii wolnej duszy (Śrila Bhaktisiddhanta Saraswati Thakura, Śri Caitanya’s Teachings-Part II, Chapter One, s. 390-391).
Śrila A. C. Bhaktiwedanta Swami Prabhupada:
(…) cieszą się życiem w pełni szczęścia i wiedzy, wolni od strachu przed narodzinami, śmiercią, starością i chorobami, bez wpływu kali, wiecznego czasu (Bhag 1.14.35-6, objaśnienie).
Mieszkańcy tych planet są wolni od narodzin, śmierci, starości i chorób, oraz pełni wiedzy na temat wszystkiego (Bhag 2.6.18, objaśnienie).
Żyją w wiecznym szczęściu i wiedzy na rozmaitych planetach Wajkuntha w niebie duchowym (Bhag 3.5.29, objaśnienie).
Ten, kto nie zapomina o swoim statusie i wie, że jest cząstką Najwyższego Pana, jest nitjamuktą (Bhag 4.16.19, objaśnienie).
Ci, którzy żyją w duchowym świecie, są w pełni samozrealizowani, ponieważ na duchowej platformie żywa istota nigdy nie zapomina o służbie Panu. Dlatego w świecie duchowym wszyscy, którzy służą Panu są wiecznie na niej skupieni, ponieważ rozumieją status Najwyższej Istoty, jak również swoją indywidualną naturę (Bhag. 4.24.33, objaśnienie).
Wszyscy oni są samozrealizowanymi duszami, nitjamuktami (Bhag 6.1.34-6, objaśnienie)
[Nitjamukta] nigdy nie zapomina, że jest sługą Kryszny (Cc, Madhjalila 20.118, objaśnienie).
Nitjasiddhy są wiecznie świadome Kryszny i nigdy o Nim nie zapominają (ND, s. 205).
Na Wajkuncie wszyscy posiadają pełną wiedzę (KB, Rozdz. 28, akapit 7).
Kiedy ktoś uda się na transcendentną planetę, musi zmienić zarówno ciało astralne jak i ciało fizyczne, albowiem do nieba duchowego wstąpić można w czysto duchowej postaci (Cc, Adilila 5.22, objaśnienie).
Gdzie życie jest nie tylko wieczne, szczęśliwe i pełne wiedzy (…), całkiem nieobecne są ignorancja, cierpienie, egoizm, złość i zazdrość (…), wpływ maji, w pełni zewnętrznej energii, która skłania nas byśmy stawali się coraz bardziej materialistyczni i zapominali o swoim związku z Bogiem, jest również tam nieobecna (…); żywe istoty na Wajkunthaloce nigdy nie zapominają swojej tożsamości (Cc, Madhjalila 5.22, objaśnienie).
Ma On wieczną postać szczęścia i wiedzy (sat-cid-ānanda-vigraha). Wszystko na Goloce Wryndawanie jest duchową emanacją satćidanandy. Każdy jej mieszkaniec jest tą samą mocą anandaćinmajarasą. Związek między Najwyższym Osobowym Bogiem i Jego sługą jest ćinmajrasą. Kryszna oraz Jego towarzysze i służące mu przedmioty stworzeni są z tej samej mocy ćinmaja (Cc, Madhjalila 19.154, objaśnienie).
Mieszkańcy tych planet są wolni od narodzin, śmierci, starości i chorób, oraz pełni wiedzy na temat wszystkiego (Bhag 2.6.18, objaśnienie).
Ważne błędy
Powyższe opisy samorealizacji i pełni wiedzy dotyczące mieszkańców światów duchowych porównujemy do wypowiedzi zawartych w Broszurze przedstawiającej stanowisko GBC (GBC Position Booklet). „Pełnia wiedzy” została tu zdefiniowana jako posiadanie „zaledwie znikomej cząstki wiedzy zgodnie ze swoimi możliwościami i potrzebami”. Jest też napisane, że „okryta zazdrością żywa istota nie zdaje sobie sprawy z tego, że będzie cierpieć w materialnym świecie (…). Okryta pożądaniem zapomina swoja pierwotną wiedzę i wkracza w sferę materialną, by zaspokoić swoje pragnienia”.
W tym kontekście popełnia się trzy błędy. Pierwszy błąd to założenie, że „pełnia wiedzy” w odniesieniu do mieszkańców świata duchowego może być interpretowana tak, że nie są oni w pełni samozrealizowani, jak podają śastry i wielokrotnie powtarzał Śrila Prabhupada. Liczne potwierdzające to zdanie cytaty zostały już przedstawione wcześniej w niniejszym rozdziale.
W materialnym świecie maleńkie dźiwy, które są z natury satćidananda, przykryte są mają i dlatego znajdują się w stanie złudzenia. Kiedy żywa istota korzysta ze swojej wolnej woli, by w materialnym świecie czerpać radość niezależnie od Pana, zostaje okryta mają i zmuszona jej służyć. Nie ma wyboru w tym sensie, że jest przywiązana i sądzi, iż jest to dla niej najlepsze. Choć ma możliwość wybrać życie duchowe, postrzega je, jako coś, co zagraża zadowalaniu zmysłów i jest dlatego niepożądane. Dlatego materialistyczni ateiści z niechęcią odnoszą się do wysiłków nauczających. Natomiast w świecie duchowym żywe istoty całkowicie zaabsorbowane ekstatyczną miłością nie myślą nawet o zrobieniu czegokolwiek, co byłoby niezgodne z wolą Pana – postrzegając to jako zagrożenie dla swojego ciągłego zaangażowania w czystą służbę w oddaniu, swojego całego życia. Tu, w świecie duchowym, wszystkie żywe istoty są całkowicie samozrealizowane, ponieważ w pełni zrozumiały przekaz śastr, że są wiecznymi sługami Pana oraz że w pełni doświadczają wiecznego szczęścia. Nie chodzi o to, że znają każdy szczegół z pism. Na przykład, niektóre z gopi były wcześniej uosobionymi Wedami. Choć jako pasterki oddane były najwyższej służbie – jak wskazuje Śri Czajtanja Mahaprabhu: ramyā kācid upāsanā vraja-vadhū-vargeṇa – nie posiadały prawie żadnej wiedzy na temat Wed, co wyrażają w swoich wspaniałych modlitwach wypowiedzianych po spotkaniu swojego ukochanego Kryszny po Jego długim pobycie na Kurukszetrze. (Bhag.10.82.48) A jednak nie można się zgodzić, że były zwykłymi dziewczętami zaangażowanymi w proste czynności związane z prowadzeniem domu. Są uosobieniami Wed w najwyższym nastroju miłości.
Drugi błąd, polega na twierdzeniu, iż żywa istota może być okryta zazdrością i pożądaniem nawet jeśli przebywa w świecie duchowym.
Trzecim błędem jest twierdzenie, że mieszkańcy świata duchowego mają jakieś niespełnione pragnienia. Te punkty zostały omówione w rozdziale trzecim.
Według wyżej zacytowanej wypowiedzi Śrili Prabhupady mieszkańcy świata duchowego są szczęśliwi i nigdy nie zapominają o swoim wiecznym statusie sług Najwyższego Pana. Dla nich odwrócenie się od Niego ku światu materialnemu jest tak niedorzeczne jak skok z dachu dla zdrowego psychicznie człowieka. Mają wolną wolę dającą im taką możliwość, ale nawet przez chwilę nie biorą jej pod uwagę.
koniec części drugiej
tłumaczenie: J
źródło: gosai.com
(wyświetleń: 577)
