3. Mieszkańcy Wajkunthy posiadają doskonałe cechy

3. Mieszkańcy Wajkunthy posiadają doskonałe cechy, są w pełni usatysfakcjonowani (wolni od pragnień), a w miejscu, w którym przebywają nie ma dysharmonii.

Poniższe cytaty dowodzą, że w świecie duchowym niemożliwa jest wrogość między Panem a Jego osobistymi towarzyszami. Zazdrość i dysharmonia w ogóle tam nie istnieją. Wieczni mieszkańcy [świata duchowego] są w pełni zadowoleni i wszystkie ich pragnienia są zaspokojone pełnieniem służby Panu.

Wersety z śastr:

Na Wajkuncie panuje całkowita harmonia między jej mieszkańcami a Najwyższym Osobowym Bogiem (Bhag. 3.15.33, werset).

A w świecie duchowym każda żywa istota określana jest mianem doskonałej (Bg.15.16, werset).

Śrila Rupa Goswami:

Wszyscy wiecznie doskonali wielbiciele posiadają wieczne, pełne szczęścia cechy takie jak Pan Mukunda. Ich najwyższa miłość do Kryszny jest miliony razy silniejsza niż miłość do siebie samych i swoich ciał (Brs 2.1.290).

Śrila Dźiwa Goswami:

Według Śrili Dźiwy Goswamiego, pozorna walka między członkami dynastii Jadu była tak naprawdę wyrazem mocy rozrywek Pana, ponieważ osobiści towarzysze Pana Kryszny nigdy nie podlegają wpływom zwykłych narodzin ani śmierci, na które podatne są uwarunkowane dusze (Bhag 11.31.11, objaśnienie).

Śrila A. C. Bhaktiwedanta Swami Prabhupada:

Na Wajkunthaloce nie ma innych zajęć prócz służenia Panu, a służenie to nie ma żadnego innego celu [poza Nim samym]. Choć każda służba przynosi określony rezultat, wielbiciele nigdy nie dążą do spełnienia własnych pragnień. Ich pragnienia spełnione zostają przez pełnienie transcendentnej służby w miłości do Pana (Bhag 3.15.14, objaśnienie).

Na Wajkuncie, w duchowym niebie, istnieje wyłącznie żywioł dobroci w jego czystej postaci.  Pan i Jego wielbiciele mieszkają na planetach Wajkuntha i są tej samej transcendentnej natury, czyli śuddhasattwy [natury żywiołu dobroci] (Bhag 3.15.15, objaśnienie).

Służenie Panu w transcendentnej miłości dostarcza tyle duchowej przyjemności, że w porównaniu z nią zaspokajanie potrzeb zmysłów uznać należy za nieznaczną przyjemność (Bhag 3.15.17, objaśnienie).

Najważniejszą rzeczą w sferze świata duchowego jest to, że nie ma tam zazdrości wśród wielbicieli. Dotyczy to nawet kwiatów, które wszystkie są świadome wielkości tulasi [rośliny najdroższej Bogu – przyp. tłum.]. W świecie Wajkuntha, do którego dotarli czterej Kumarowie, nawet ptaki i kwiaty myślą o służeniu Panu (Bhag 3.15.19, objaśnienie).

Różnica między mieszkańcami planety Wajkuntha a mieszkańcami świata materialnego jest taka, że na Wajkuncie wszyscy mieszkańcy zaangażowani są w służbę dla samego Pana i posiadają wszelkie dobre cechy. Wielkie osobistości ustaliły na drodze analizy, że kiedy uwarunkowana dusza osiąga wyzwolenie i staje się wielbicielem, rozwija około siedemdziesięciu dziewięciu procent dobrych cech, którymi charakteryzuje się osoba Pana. Dlatego na Wajkuncie nie ma kwestii wrogości między Panem a mieszkańcami tej planety. Tu, w materialnym świecie ludzie mogą być wrogo nastawieni do przywódców, ale na Wajkuncie nikt nie ma takiego nastawienia. Nie można się tam dostać dopóty, dopóki nie rozwinie się dobrych cech. Podstawową zasadą dobroci jest przyjęcie zwierzchnictwa Najwyższego Osobowego Boga. Dlatego mędrcy zdziwili się, kiedy dwaj strażnicy, którzy zabronili im wejść do pałacu, nie byli tacy sami jak inni mieszkańcy Wajkunthaloki. Rzec można, iż obowiązkiem strażnika jest oceniać, kogo należy wpuścić do pałacu, a komu zabronić wstępu. Ale to nie odnosi się do tej kwestii, ponieważ na Wajkunthę nie może dostać się nikt, kto w stu procentach nie rozwinął pragnienia by służyć Najwyższemu Panu. Nikt, kto jest wrogiem Pana, nie ma wstępu na Wajkunthalokę (Bhag 3.15.32, objaśnienie).

W świecie Wajkuntha nie istnieje dysharmonia między Panem a mieszkańcami tej planety. Dlatego stworzenie Boga w świecie Wajkuntha jest doskonałe. Nie ma tam powodu do strachu. Całe Królestwo Boga stanowi taką całkowicie harmonijną jedność, że nie ma tam kwestii wrogości. Wszystko jest tam absolutne (…). Na planetach Wajkuntha Pan jest doskonały, a ich mieszkańcy są w pełni zaangażowani w służbę Panu (…). Maja oznacza dysharmonię między żywymi stworzeniami a Najwyższym Panem, natomiast Wajkuntha oznacza harmonię między nimi (Bhag 3.15.33, objaśnienie).

Wszelkie materialne szczęście jest niczym woda w kanale, podczas gdy duchowe szczęście, jakim cieszyć się można wiecznie w świecie duchowym porównywalne jest do oceanu nektaru, w którym wielbiciel pragnie pływać (Bhag. 6.12.22, objaśnienie).

W zaawansowanym stadium rozwoju świadomości żywa istota całkowicie zakochuje się w Krysznie. Ten najwyższy stan doskonałości życia pozwala wielbicielowi przenieść się do krainy Kryszny w niebie duchowym, Goloki Wryndawany, gdzie osiąga wieczne szczęście (Bg 8.28, objaśnienie).

Tu Pan przedstawia w skrócie przekaz Wedantasutry. Mówi, że żywe istoty, które są niezliczone, podzielić można na dwie klasy: niedoskonałe i doskonałe. Żywe istoty są wiecznie odrębnymi cząstkami Najwyższego Osobowego Boga. Kiedy wchodzą w kontakt z materialnym światem nazywane są dźiwabhutami, a sanskryckie terminy tu podane: kṣaraḥ sarvāṇi bhūtāni, oznaczają, że są one skażone błędem. Ci, którzy osiągnęli jedność z Najwyższym Osobowym Bogiem nazywani są doskonałymi. Jedność nie oznacza braku indywidualności, lecz to, że nie ma braku jedności (Bg 15.16, objaśnienie).

Ten opis krainy Kryszny jest źródłem informacji na temat transcendentnego miejsca, gdzie nie tylko trwa wieczne życie w doskonałym szczęściu i pełni wiedzy, ale (…) i cechy przejawiane na Wajkuncie są przejawem wewnętrznej mocy Boga i dlatego są czysto duchowe i transcendentne, wolne nawet od najmniejszego skażenia wpływami materii (…); gdzie pięć podstawowych cech materialnego świata – czyli ignorancja, cierpienie, egoizm, gniew i zazdrość – są całkowicie nieobecne (…); nieobecny jest tam również wpływ maji, całkowicie zewnętrznej energii, która skłania nas, byśmy stawali się coraz bardziej materialistyczni i zapomnieli o swoim związku z Bogiem (…). Żywe istoty na Wajkunthaloce nigdy nie zapominają swojej tożsamości: są wiecznie świadome swojego związku z Bogiem (…). Na planetach Wajkuntha nie ma różnicy między ateistami a wiernymi, ponieważ wszyscy, którzy się tam osiedlają, są wolni od materialnych cech. Dlatego też surowie i asurowie stają się równie oddanymi, kochającymi sługami Pana (Cc, Madhjalila 5.22, objaśnienie).

Wryndawanalila Kryszny doskonale wyraża charakter Najwyższego Osobowego Boga. On po prostu się bawi. A wszyscy mieszkańcy Wryndawany: gopi, chłopcy pasterze, Maharadźa Nanda, Jasioda, wszyscy po prostu pragną uczynić Krysznę szczęśliwym. Nie mają żadnego innego celu. Mieszkańcy Wryndawany nie zajmują się niczym innym, jak tylko sprawianiem Krysznie przyjemności (yaśodā-nandana braja-jana-rañjana). Odgrywa On rolę synka Jasiody, a Jego jedynym celem jest przynoszenie radości mieszkańcom Wryndawany (yaśodā- nandana braja-jana-rañjana) (710217CC.GOR).

W wielu miejscach w śastrach jest napisane, że Pan znajduje się pod całkowitą kontrolą swoich wielbicieli:

Najwyższa Żywa Istota jest doskonała we wszystkich swoich relacjach ze swoimi czystymi wielbicielami (Bhag 1.15.4).

Pan staje się sługą nawet najskromniejszego wielbiciela z powodu swojej służby w oddaniu (Cc, Adilila 7.145, werset).

Oddaje się pod panowanie swoich wielbicieli (Bhag 10.9.19, werset).

(…) niewątpliwie zawładnie Tobą Panie (Bhag 10.14.3, werset).

Moi wielbiciele maja nade Mną całkowitą władzę (Bhag 9.4.63, werset).

Czyści wielbiciele (…) w mają nade Mną pełną władzę (Bhag 9.4.66, werset).

Czysty wielbiciel zawsze mieszka w głębi Mojego serca (Bhag 9.4.68, werset).

Jak mógłbym kiedykolwiek porzucić takich wielbicieli? (Bhag 9.4.65, werset).

Ogólnie przyjmuje się, że najwznioślejsi i najdoskonalsi wielbiciele są mieszkańcami świata duchowego. Dlatego są oni bez wątpienia najdrożsi Panu. We wszystkich śastrach świat duchowy opisywany jest jako doskonały, niezawodny i wiecznie przepełniony szczęściem.

To, co znajduje się pod bezpośrednią ochroną Mojej duchowej energii niezakłóconej radości, jest ostatecznym doskonałym celem żywej istoty (Bhag 3.27.28-29, werset).

Ponadto w wielu miejscach w śastrach napisane jest, że Pan z łatwością wybacza wszelkie obrazy popełnione przez oddanych Mu wielbicieli. Jest tak łagodny, że nawet jeśli Jego sługa dopuści się bardzo złego czynu, On nie traktuje tego poważnie.

Nawet jeśli wielbiciele całkowicie w Tobie zakochani czasami zboczą ze ścieżki oddania, nie upadają jak niewielbiciele, albowiem Ty nadal otaczasz ich opieką (Bhag 10.2.33, werset).

Jeśli taka uwarunkowana dusza przez przypadek popełni jakiś grzeszny czyn Najwyższy Osobowy Bóg zamieszkujący w sercu każdego natychmiast likwiduje skutki takiego grzechu (Bhag 11.5.42, werset).

Stwierdzam stanowczo, że Mój wielbiciel nigdy nie jest stracony (Bg 9.31).

Najwyższy Osobowy Bóg z reguły nie traktuje poważnie grzechu popełnionego przez czystego wielbiciela (Cc. Antjalila 1.107, werset).

Nawet jeśli Jego sługa zamieszany jest w wielce grzeszny czyn,  On nie traktuje tego poważnie (Cc, Antjalila 1.108, werset).

Swoim wiecznym sługom Pan zawsze chętnie udziela schronienia. (Bhag 1.14.32-3, objaśnienie).

Pan jednakowo traktuje wszystkie żywe stworzenia, ale w sposób szczególny odnosi się do swoich wielbicieli, gdyż darzy ich wielkim uczuciem (Bhag 1.14.38).

Pan może tolerować obrazy wobec siebie popełniane przez każdego złoczyńcę, albowiem ojciec toleruje obrazy wobec syna. Ale On nigdy nie toleruje zniewag przeciwko swoim wielbicielom (Bhag 1.15.10, objaśnienie).

Pan nie toleruje, kiedy jego wielbiciel odczuwa jakikolwiek dyskomfort. Dlatego słynie on jako bhaktawatsala (Bhag 3.16.7, objaśnienie).

Stwierdzenie, że Pan pozwolił czy też sprawił, by niezliczona liczba drogich mu towarzyszy ciągle upadała z duchowego świata (Jego doskonałej krainy) do świata piekielnych materialnych narodzin, jest nielogiczne i brzmi absurdalnie w świetle powyższych cytatów.

koniec części trzeciej

część pierwsza
część druga

tłumaczenie: J

źródło: gosai.com

(wyświetleń: 526)