5. Wzniosłe uczucia Kryszny nitjaparszadów są zawsze ponad zasięgiem maji
Wieczni towarzysze Kryszny i Narajany (gopa, gopi, starsi gopa, starsze gopi, słudzy Pana Narajany i wszyscy mieszkańcy świata duchowego) nie mogą mieć myśli skażonych zazdrością nawet w najmniejszym stopniu, ponieważ do świata duchowego nie ma wstępu nikt, kto nie jest w stu procentach czysty. Są całkowicie zaabsorbowani ekstatyczną miłością i służbą Krysznie. Poniższe cytaty pokazują, że mieszkańcy doświadczają tak dużo szczęścia, że wszelka przyjemność czerpana bez Pana jest bez znaczenia w porównaniu z radością związaną z Nim i że nie mają powodów do zazdrości. W części drugiej zostało udokumentowane, że świat duchowy i jego mieszkańcy są śuddhasattwą. Wcześniej w tym rozdziale pokazaliśmy również, że zazdrość nie może istnieć w świecie duchowym.
Wersety z śastr:
[Wielbiciel], który raz poczuł smak nauk Pana, nigdy nie zapomni tego szczęścia (Bhag 1.5.19, werset).
Czysty wielbiciel Pana nigdy, w żadnych okolicznościach nie zapomni tych lotosowych stóp. Nigdy, nawet na chwilę nie porzuci schronienia lotosowych stóp Pana, ani nawet na pół chwili – nawet w zamian za błogosławieństwo rządzenia i cieszenia się bogactwem całego wszechświata (Bhag 11.2.53, werset).
Jeśli ktoś cieszy się czystą służbą w oddaniu dla Mnie, myśli o Mnie jako o swoim synu, przyjacielu lub ukochanym, uważa się za wielkiego, a Mnie za równego sobie lub niższego, staję się mu poddany (Cc. Adilila 4.21-22).
Czysta miłość do Boga objawia się w najsubtelniejszej świadomości, wolnej od materialnych cech i pragnień, rośnie z każdą chwilą i nigdy nie jest zakłócona (NBS, werset 54, tłumaczenie na ang. Gopiparanadhana dasa).
Prahlada Maharadźa:
„[Z powodu oddania w miłości] nie jestem wolny” (Bhag 7.5.14, werset).
Śrila Rupa Goswami:
Zgodnie z Jego wolą Moc Lila również przeniknęła serca Jego osobistych towarzyszy pełnymi oddania poleceniami zgodnie z ich służbą. (Cyt. za: Bhaktiwinoda Thakura, komentarz do Śri Brahmasamhity, w. 37).
Wszyscy wiecznie doskonali wielbiciele posiadają wieczne, radosne cechy jak Pan Mukunda. Ich najwyższa miłość dla Kryszny jest miliony razy większa niż miłość dla samych siebie i ich ciała (Brs 2.1.290).
Śrila Sanatana Goswami:
Na Wajkuncie wielbiciele czują (…) całkowitą radość (BrBhag 2.4.154).
W rzeczy samej, natura tej planety [Goloki] jest taka, że nawet bez towarzystwa Śri Kryszny pragnie się tam mieszkać. Nikt nawet nie pragnie udać się w żadne inne miejsce (BrBhag 2.6.366).
Sanatana Goswami komentuje na temat Bryhadbhagawatamrycie 2.6.366: „Nawet bez towarzystwa Pana Kryszny Wradźawasi pragną pozostać tylko na Goloce czyli Wradźabhumi”.
Czy to chłopcy, młodzież, czy też osoby dorosłe – każdy z milionów pasterzy mieszkających we Wradźy czuje, że jest najdroższy Krysznie (BrBhag 2.6.211).
Śrila Wiśwanatha Ćakrawarti Thakura:
Wraz z pojawieniem się premy, anarthy zostają całkowicie oczyszczone. Kiedy wielbiciel osiągnie Pana, oczyszczenie anarth jest absolutne i brak jest możliwości ich ponownego pojawienia się (MK, Rozdz. 3).
Śrila Bhaktiwinoda Thakura:
Wszystkie te wnioski prowadzą do stwierdzenia, że brak jest rozróżnienia między objawionymi a nieobjawionymi historiami z życia Pana. Bhaktiwinoda Thakura w komentarzu do tej śloki, jak również w komentarzu do Udżdżwalanilamani oraz w Krysznasandarbhie i innych wzniosłych pracach – podobnie jak nasi najszacowniejsi aćarjowie, [tacy jak] Śri Dźiwa Goswami – twierdzi, że czyny Kryszny objawiane są za pośrednictwem jogamaji; ponieważ są one związane z naturą materialną, widoczne są w nich pewne osadzone w maji czyli doczesne elementy, które w żaden sposób nie mogą być obecne w intymnych transcendentnych rozrywkach (Prakaśiniwrytti komentarz do Śri Brahmasamhity, wers. 37).
W stadium premy Kryszna jest całym życiem wielbiciela (Śikszasztakam, objaśnienie).
Śrila A. C. Bhaktiwedanta Swami Prabhupada:
Żywe istoty mają tyle wolności, na ile zasługują, a nadużycie tej wolności jest przyczyną cierpienia. Wielbiciele Pana nie nadużywają swojej wolności i dlatego są oni dobrymi synami Pana (Bhag 1.8.28, objaśnienie).
Nawet transcendentne żony Pana Śri Kryszny nie znały w pełni Jego niepojętych chwał. Ich ignorancja nie jest przyziemna, ponieważ w wymianie uczuć między Nim a Jego wiecznymi towarzyszami obecne jest działanie wewnętrznej mocy. Pan dzieli się swoimi transcendentnymi relacjami na pięć sposobów: jako właściciel, pan, przyjaciel, syn i kochanek, a każdy z tych aktów odgrywa w pełni przez moc jogamaji, wewnętrznej energii. W relacji z chłopcami pasterzami, czy nawet przyjaciółmi takimi jak Ardżuna, odgrywa rolę równego im przyjaciela. W obecności Jasiodamaty zachowuje się jak syn. W obecności pasterek zachowuje się jak prawdziwy kochanek, przy królowych z Dwaraki postępuje jak prawdziwy mąż. Tacy wielbiciele Pana nigdy nie myślą o Nim jako o Najwyższym, ale traktują Go z całego serca tak, jak kocha się zwykłego przyjaciela, najdroższego syna, czy też kochanka lub męża. To jest związek między Panem a Jego transcendentnymi wielbicielami, którzy pełnią rolę Jego towarzyszy w niebie duchowym, gdzie istnieje niezliczona liczba planet Wajkuntha. Kiedy Pan zstępuje, objawia się ze swoimi towarzyszami, by ukazać pełen obraz transcendentnego świata, gdzie czysta miłość i oddanie dla Niego trwają bez żadnej przyziemnej potrzeby panowania nad Jego stworzeniem. Tacy wielbiciele Pana są wszyscy wyzwolonymi duszami, doskonałymi przedstawicielami granicznej lub wewnętrznej energii, całkowicie odrzucającymi wpływ zewnętrznej energii (Bhag 1.11.39, objaśnienie).
W stanie transcendentnym żywa istota posiada czystą świadomość i jako taka wolna jest od fałszywego ego popychającego ją, by kontrolować naturę materialną. Jej czysta świadomość kieruje ją raczej, by podporządkować się Najwyższemu Panu (…). Planety Wajkuntha są również objawieniem wieczności, szczęścia i wiedzy, dlatego też wielbiciele Pana, którzy zostali przyjęci do krainy Pana, również posiadają ciała wieczne, pełne szczęścia i pełne wiedzy. Jako takie nie są różni od siebie nawzajem. Kraina Pana, imię, sława i towarzysze są wszyscy stworzeni z tej samej transcendentnej jakości, a to, w jaki sposób ta transcendentna jakość różni się od materialnego świata zostało wyjaśnione w wersecie: Bhag 2.2.17 (zob. objaśnienie).
Na tym niebie, które jest daleko ponad materialnym niebem i jego siedmioma okrywami (…), czyści wielbiciele Pana żyją w absolutnej harmonii z Osobowym Bogiem, czyli innymi słowy nieustannie myślą o Panu jako o swoim jedynym niezawodnym przyjacielu i życzliwej osobie (Bhag 2.2.18, objaśnienie).
Osiągnięcie miłości do Boga oznacza pełną wolność od przywiązania do innych obiektów (Bhag 2.2.31, objaśnienie, akapit 5).
Mieszkańcy tych planet są wyzwoleni z narodzin, śmierci, starości i chorób oraz są pełni wiedzy w każdym zakresie. Wszyscy są podobni do Boga i wolni od wszelkiego rodzaju materialnych pragnień. Nie zajmują się tam niczym innym prócz transcendentnej miłosnej służby Najwyższemu Panu Narajanie (…). Ta wieczna kraina jest pełna transcendentnej radości, pełna piękna i szczęścia. Ten fakt został potwierdzony w niżej wskazanym wersecie Śrimad Bhagawatam, a transcendentna natura opisana jako asamryta. Jak podają Wedy: utāmṛtatvasyeśānaḥ (Najwyższy Pan jest Bogiem nieśmiertelności), czyli innymi słowy, Pan jest nieśmiertelny, a ponieważ jest On Panem nieśmiertelności, może obdarzyć nieśmiertelnością swoich wielbicieli (Bhag 2.6.18, objaśnienie).
Czysty wielbiciel Pana jest tak oczyszczony w swoim sercu, że w żadnych okolicznościach nie może opuścić schronienia Pana Kryszny (Bhag 2.8.6, objaśnienie).
(…) w tym czystym świadomym stanie [jak w świecie duchowym] żywa istota nie zapomina, że nigdy nie jest panem, ale że jest wiecznie sługą Pana w transcendentnej miłości (Bhag 2.9.1, objaśnienie, ostatni akapit).
Pan i Jego wielbiciele przebywają na planetach Wajkuntha i są tej samej transcendentnej jakości jaką jest suddhasattwa, czyli żywioł czystej dobroci (Bhag 3.15.15, objaśnienie).
Jednakże mieszkańcy Wajkunthy tak pragną bardzo głosić chwały Pana, że kiedy to robią przeszkadza im nawet miły wietrzyk. Innymi słowy są oni czystymi wielbicielami. Uważają wychwalanie Pana za ważniejsze niż ich własne zadowalanie zmysłów. Na planetach Wajkuntha nie ma kwestii zadowalania zmysłów. Wąchanie zapachu kwitnących kwiatów jest niewątpliwie bardzo przyjemne, ale jego celem jest wyłącznie cieszenie zmysłów. Dla mieszkańców Wajkunthy na pierwszym miejscu stoi służba Panu, a nie ich własne zadowalanie zmysłów. Służenie Panu w transcendentnej miłości niesie ze sobą tyle transcendentnej przyjemności, że w porównaniu z nią zadowalanie zmysłów nie ma żadnego znaczenia (Bhag 3.15.17, objaśnienie).
Ten werset ukazuje absolutną naturę Wajkunthy. Nie ma różnicy między mieszkającymi tam ptakami a ludźmi. Sytuacja w duchowym niebie jest taka, że wszystko tam jest duchowe i zróżnicowane. Duchowa różnorodność polega na tym, że każda rzecz jest ożywiona. Nie ma tam nic martwego. Nawet drzewa, ziemia, rośliny, kwiaty, ptaki i zwierzęta, wszystkie są na poziomie świadomości Kryszny. Szczególny aspekt Wajkunthaloki polega na tym, że nie ma tam kwestii zadowalania zmysłów (Bhag 3.15.18, objaśnienie).
W świecie duchowym najważniejsze jest to, że tam wśród wielbicieli nie ma zazdrości. Dotyczy to nawet kwiatów, które wszystkie świadome są wspaniałości tulasi. Na Wajkuncie, świecie, do którego wstąpili czterej Kumarowie, nawet ptaki i kwiaty cały czas myślą o służeniu Panu (Bhag 3.15.19, objaśnienie).
Wszyscy mieszkańcy Wajkunthaloki wiedzą doskonale, że ich Panem jest Narajana, czyli Kryszna i że oni wszyscy są Jego sługami. Wszyscy są samozrealizowanymi duszami, które są nitjamuktami, wiecznie wyzwolonymi. Choć mają podstawy, by uważać się za Narajanę lub Wisznu, nigdy tego nie robią: zawsze pozostają świadomi Kryszny i wiernie służą Panu. Taka jest atmosfera Wajkunthaloki. Podobnie ktoś, kto pozna wierną służbę Panu Krysznie za pośrednictwem ruchu świadomości Kryszny, zawsze pozostanie na Wajkunthaloce i nie będzie mieć nic wspólnego z materialnym światem (Bhag 6.1.34.6, objaśnienie).
Żelazo naturalnie przyciągane jest przez magnes. Podobnie, naturalne jest dla wszystkich żywych stworzeń bycie przyciąganymi do Kryszny i dlatego prawdziwym imieniem Pana jest Kryszna, które znaczy „Ten, który przyciąga wszystkich i wszystko”. Typowe przykłady takiego przyciągania znane są z Wryndawany, gdzie wszystko i wszyscy przyciągani są do Kryszny. Przyciąga On do siebie nawet starsze osoby takie jak Nanda Maharadźa i Jaśodadewi, przyjaciół Śridama, Sudama i inni chłopców pasterzy, gopi jak Śrimati Radharani i Jej towarzyszki, a nawet ptaki i zwierzęta: krowy i cielęta. Kwiaty i owoce w ogrodach są przyciągane do Niego oraz fale Jamuny, ziemia, niebo, drzewa, rośliny. Zwierzęta i wszystkie inne żywe istoty są zauroczone Kryszną. To jest naturalna sytuacja wszystkiego, co istnieje we Wryndawanie. Przeciwieństwem Wryndawany jest materialny świat, gdzie nikt nie jest zainteresowany Kryszną, a wszyscy są natomiast przyciągani przez maję. Na tym polega różnica między światami duchowym a materialnym (Bhag 7.5.14, objaśnienie).
Choć wszystkie starsze gopi wiedziały, że Kryszna jest synem Jaśody, nadal marzyły: „Gdyby Kryszna został moim synem, też bym się Nim opiekowała tak jak matka Jaśoda”. Taka była ich wewnętrzna aspiracja. Teraz, by ich zadowolić, Kryszna osobiście przyjął rolę ich synów i spełnił ich pragnienie. Ich wyjątkowa miłość do Kryszny rosła, kiedy Go obejmowały, karmiły, kiedy ich mleko smakowało Krysznie jak nektar. Kiedy w ten sposób okrył złudzeniem Brahmę, odczuwał szczególną transcendentną przyjemność wywołaną przez jogamaję u wszystkich innych matek i Niego samego (Bhag 10.13.22, objaśnienie).
Miłość między Panem a Jego czystymi wielbicielami jest oceanem duchowego szczęścia (…). Kiedy wszystkiego się już doświadczy, najwyższą przyjemnością w świecie materialnym jest seks. Ale ów przyziemny pociąg seksualny jest po prostu zniekształconym odbiciem transcendentnych, miłosnych przygód Kryszny z Jego wiecznymi towarzyszkami w świecie duchowym. Gopi z Wryndawany są prostymi wiejskimi dziewczętami, podczas gdy królowe z Dwaraki to młode arystokratki. Ale zarówno gopi jak i królowe są upojone miłością do Kryszny. Jako Najwyższy Osobowy Bóg, Kryszna odznacza się najwyższą doskonałością pod względem piękna, siły, bogactwa, sławy, wiedzy i wyrzeczenia, a tym samym jest całkowicie usatysfakcjonowany swoją najwyższą pozycją. Odwzajemnia duchowe miłosne przygody z gopi i królowymi wyłącznie dla ich satysfakcji (Bhag. 11.6.18, objaśnienie).
Śrila Dźiwa Goswami dokładnie wyjaśnił, jak ten werset odnosi się do wiecznie wyzwolonych mieszkańców Śri Wryndawany, krainy Pana. Jedną z podstawowych zasad filozoficznych Śrimad Bhagawatam jest rozróżnienie między dwoma rodzajami złudzenia, jogamają i mahamają, duchowym i materialnym stanem egzystencji. Choć Kryszna jest Bogiem, wszechpotężną, wszechwiedzącą Najwyższą Istotą, Jego poufni towarzysze w świecie duchowym kochają Go tak bardzo, że postrzegają Go jako swoje ukochane dziecko, przyjaciela, kochanka. Zatem, by ich ekstatyczna miłość pokonała granice zwykłego szacunku, zapominają, że Kryszna jest Najwyższym Bogiem wszystkich wszechświatów, a tym samym ich czysta, intymna miłość rozprzestrzenia się w nieskończoność. Uznać można, że traktowanie Kryszny jako bezradne dziecko, przystojnego chłopca, kolegę do zabawy jest przejawem awidji, niewiedzy na temat pozycji Pana Kryszny jako Boga. Ale tak naprawdę mieszkańcy Wryndawany ignorują drugorzędną wielkość Kryszny i skupiają się mocno na Jego nieskończonym pięknie, które jest esencją Jego istnienia (Bhag 10.28.13, objaśnienie ucznia Śrili A. C. Bhaktiwedanty Prabhupady).
Mieszkańcy Wajkunthaloki nie posiadają materialnych zmysłów, za pośrednictwem których mogliby panować nad naturą materialną (Cc, Adilila 5.22, objaśnienie).
Przyjaciele Pana Kryszny we Wryndawanie ze Śridamą na czele darzą Krysznę czystą braterską miłością i nie zdają sobie sprawy z Jego bogactw. (Cc. Adilila 6.62).
Wspaniałe czyny materialnego ciała i subtelnego umysłu są zawsze niedoskonałe. Są poniżej poziomu duchowego zrozumienia i są efemeryczni. Duchowy nastrój jest wiecznie wspaniały i opisany jako purna, suddha, nitjamukta – czyli całkowity, doskonale czysty i wiecznie wolny od wszelkich materialnych koncepcji (Cc., Madhjalila 8.193, objaśnienie).
W Brahmasamhicie (5.37) powiedziane jest: „Czczę Gowindę, pierwotnego Pana. Zamieszkuje On swoją własną krainę, Golokę, z Radhą, która przypomina Jego własną duchową postać i która ucieleśnia ekstatyczną moc (hladini). Ich towarzyszki są Jej powierniczkami, które ucieleśniają emanacje Jej postaci, które przenika wiecznie radosna duchowa rasa”. W duchowym świecie Najwyższy Osobowy Bóg Kryszna rozprzestrzenił się przez swoją duchową moc. Posiada swoją wieczną postać pełną szczęścia i wiedzy (sac-cid-ānanda-vigrahaḥ). Wszystko na Goloce Wryndawanie jest duchową ekaspansją satćidanandy. Wszystko tam stworzone z tej samej mocy anandaćinmajarasa. Związek między Najwyższym Osobowym Bogiem a Jego sługą jest ćinmajarasą. Kryszna i Jego towarzysze oraz parafernalia zbudowani są z tej samej energii czinmaja (Cc, Madhjalila 19.154, objaśnienie).
Kiedy indiwidualne dźiwy znajdują się pod wpływem energii wewnętrznej, ich jedynym zajęciem jest sprawianie przyjemności Krysznie czyli Wisznu (NI, werset 2, objaśnienie).
Choć maja jest tam obecna, nie może przeszkodzić wielbicielowi, który już osiągnął stadium bhawy. A to dlatego, że wielbiciel może postrzegać prawdziwą pozycję maji. Maja oznacza zapomnienie Kryszny, a zapomnienie Kryszny i świadomość Kryszny stoją obok siebie jak światło i cień. Jeśli pozostaje się w cieniu, nie można cieszyć się możliwościami, jakie oferuje światło. Jeśli ktoś natomiast pozostaje w świetle, nie może być zaniepokojony mrokiem cienia (NI, werset 8, objaśnienie, ostatni akapit).
Nikt nie może służyć Najwyższemu Panu jako Jego towarzysz, nie osiągnąwszy czystej duchowej tożsamości. Ta tożsamość jest całkowicie wolna od wszelkiego materialnego zanieczyszczenia (TLC, Rozdz. 31).
Miłość krów do ich cieląt i starszych gopi dla chłopców bezprzyczynowo rosła. Ich uczucie rosło naturalnie, mimo iż cielęta i chłopcy nie byli ich potomstwem. Choć krowy i starsze gopi z Wryndawany darzyły Krysznę większym uczuciem niż własne dzieci, po tym zdarzeniu wzrosło ono do najwyższego poziomu, dokładnie takiego jak miłość do Kryszny. Przez cały rok bez przerwy sam Kryszna przebywał na pastwiskach jako cielęta i pasterze (…). Kiedy Balarama zobaczył tę nadzwyczajną wymianę uczuć między krowami a ich cielętami oraz między ojcami a ich dziećmi – kiedy ani cielęta ani dzieci nie potrzebowały tak wiele troski – zaczął się zastanawiać, dlaczego wydarzyła się coś tak nadzwyczajnego. Był zaskoczony na widok silnego uczucia mieszkańców Wryndawany do ich dzieci, dokładnie takiego jakim darzyli Krysznę. Podobnie, krowy rozwinęły silne uczucie do swoich cieląt – takie jakim darzyły Krysznę (KB, Rozdz. 13, The Stealing of the Boys and Calves by Brahma).
Mieszkańcy Wryndawany poświęcili wszystko dla Kryszny zauroczeni lotosowymi oczami Pana. Z powodu ich wielkiego pragnienia, by kochać Krysznę, nigdy nie pragnęli wznieść się na planety niebiańskie ani stopić ze światłością Brahmana, by stać się jednym z Prawdą Absolutną. Nie byli nawet zainteresowani dostatnim życiem, lecz satysfakcjonowało ich proste życie na wsi jako pasterze. Zawsze zaabsorbowani byli myślami o Krysznie i nie pragnęli żadnych osobistych korzyści. Wszyscy byli tak bardzo w Nim zakochani, że gdy był nieobecny, ich głosy drżały i pytali się o Niego Balaramadżiego (KB, Rozdz. 65, Lord Balarama visits Vṛndāvan).
Gopi nie pragnęły niczego innego prócz Kryszny. Wszystkie gopi próbowały sprawić Mu przyjemność, również starsze gopi, Jaśoda i jej przyjaciele, podobnie jak starsi pasterze: Nanda Maharadźa i jego przyjaciele. Chłopcy i dziewczęta z Wryndawany, którzy byli w tym samym wieku, co Kryszna, również próbowali zadowolić Krysznę – nawet rowy, kwiaty, owoce, oraz wody Wryndawany. A to dlatego, że wszystko we Wryndawanie jest duchowe; nic nie jest tam materialne (TQK, Rozdz. 25, Unalloyed Devotion).
Wryndawanalila Kryszny doskonale wyraża naturę Najwyższego Osobowego Boga. On po prostu się cieszy. A wszyscy mieszkańcy Wryndawany: gopi, chłopcy pasterze, Maharadźa Nanda, Jaśoda, wszyscy po prostu pragną uczynić Krysznę szczęśliwym. Nic więcej ich nie obchodzi. Mieszkańcy Wryndawany chcą jedynie zadowolić Krysznę, a Kryszna też pragnie tylko ich szczęścia: yaśodā-nandana braja-jana-rañjana. Zachowuje się jak synek Jaśody, a Jego jedynym pragnieniem jest przynoszenie szczęścia mieszkańcom Wryndawany: yaśodā-nandana braja-jana- rañjana (710217CC.GOR).
Wszyscy mieszkańcy Wryndawany myślą: „Należymy do Kryszny”. W centrum uwagi jest Kryszna. Na tym polega piękno Wryndawany. Wszyscy mieszkańcy Wryndawany – starsi pasterze, chłopcy, dziewczęta, drzewa, rzeka, ptaki, zwierzęta – wszyscy tam myślą po prostu: „Należę do Kryszny” (710629AR.LA).
Rozróżnienie jest takie, że Kryszna jest Panem, a wszyscy inni są sługami. Tak jest też w przypadku gopi: Kryszna jest Panem, a gopi i wszyscy mieszkańcy Wryndawany –Maharadźa Nanda, Jaśoda i chłopcy pasterze, słudzy, drzewa, rośliny, kwiaty, woda, zwierzęta, krowy – wszyscy są sługami. Kryszna jest jedynym Panem. Na tym polega prawdziwe szczęście. Kiedykolwiek we Wryndawanie pojawia się problem, przychodzą do Pana, który natychmiast się nimi zajmuje i są szczęśliwi. Takie jest życie Wryndawany (721109ND.VRN).
Kryszna jest Panem, Władcą wszystkiego, ale staje się zależny od czystego wielbiciela. Po co więc czysty wielbiciel miałby o cokolwiek prosić? Wielbiciel trzyma Krysznę w swojej dłoni (adurlabham ātma-bhaktau). Choć Kryszna jest niepokonany (ajita jito‘py asau), lubi być pokonywany przez swoich wielbicieli. Taka jest jego natura. Tak poddał się dominacji matki Jaśody, Radharani oraz swoich przyjaciół. Kryszna został pokonany i nosi swojego przyjaciela na rękach. Na Wajkuncie panuje wyłącznie nastrój podziwu. Jest tam zupełnie inaczej niż we Wryndawanie, gdzie Kryszna dobrowolnie pozwala swojemu wielbicielowi, by Go obrażał. Ludzie nie wiedzą, na czym polega życie we Wryndawanie. A to dlatego, że wielbiciele są tam tak wzniośli. Radharani rozkazuje: „Nie pozwólcie Krysznie tu przyjść”. I Kryszna nie ma wstępu. Musi czarować gopi: „Proszę, pozwólcie mi wejść”. „Nie, nie. Nie masz pozwolenia. Nie możesz tu wejść”. Krysznie się to podoba. Ale majawadini nie rozumieją, że Najwyższa Prawda Absolutna może poddać się władzy wielbiciela (730130ND.CAL).
Na planetach Wajkuntha wszyscy są czteroramienni jak Narajana i wszyscy są równie bogaci jak On. Na Goloce-Wryndawanie Kryszna i chłopcy pasterze są równie bogaci jak Kryszna. We Wryndawanie chłopcy pasterze nie wiedzą, że Kryszna jest Bogiem. Postrzegają Go jako równego sobie. Na tym polega bogactwo ich miłości (…). Na Wajkuncie wielbiciele, czyli mieszkańcy tej planety, wszyscy są równie bogaci jak sam Bóg. Każdy jest jak Narajana, posiada czteroramienną postać, jednakowe bogactwo. Podobnie jak we Wryndawanie, czy na Goloce Wryndawanie. Kryszna i mali pasterze, wszyscy są tak samo bogaci. Pasterze z Wryndawany nie wiedzą, że Kryszna jest Bogiem, że jest od nich potężniejszy Nie. Myślą sobie: „Kryszna jest taki jak my”. Są przez to bardzo bogaci (741206SB.BOM).
[W] świecie duchowym wszyscy są wiecznymi sługami Kryszny. Nie ma tam już dźati, nie ma tam już rozróżnień. Wszystko służy Temu jednemu. Pan jest duchowy i sługa jest również duchowy i nie ma tu żadnego innego związku. Tu, w materialnym świecie sztucznie (…) staramy się zostać Bogiem. Ale w świecie duchowym nie ma takiej koncepcji. W świecie duchowym również przebywają żywe istoty. Nazywane są nitjasiddhami. Nitjasiddha znaczy wiecznie doskonały (741216SB.BOM).
To się nazywa światem duchowym, Wajkunthaloką. Wszyscy są tam wolni. W miejscu tym nie ma narodzin, śmierci, starości ani chorób. Te rzeczy są nieobecne. Każdy jest przepełniony transcendentnym szczęściem (750105SB.BOM).
W świecie duchowym nie istnieją rozróżnienia. Urzędnik i sprzątaczka, wszyscy są tak samo ważni. To dotyczy nawet Kryszny, tak jest też z Kryszną. To jest świat duchowy. We Wryndawanie pasterze bawią się z Kryszną jak z równym sobie. Nie wiedzą, że Kryszna jest Bogiem. Wiedzą tylko, jak kochać Krysznę. To wszystko. Nie trzeba myśleć: „Kryszna jest potężniejszy niż inni chłopcy pasterze. To są żywe istoty”. Nie ma takiego zrozumienia. Kryszna tego chce. Na tym polega czczenie na Goloce Wryndawanie. Kryszna jest po prostu w centrum uwagi, a wszyscy mieszkańcy Wryndawany – oni kochają Krysznę, i nie widzą niczego poza Kryszną. Na tym polega życie we Wryndawanie. Każdy wie: „Kryszna jest moim najbliższym przyjacielem”. Ktoś myśli: „Kryszna jest moim synem”; ktoś inny: „Kryszna jest moim panem”, a ktoś inny myśli: „Kryszna jest moim kochankiem”. Ale w centrum jest Kryszna. Krowy, cielęta, przyjaciele, gopi, mali pasterze, ojciec Kryszny Nanda Maharadźa, matka Kryszny Jaśomati (…), dla nich wszystkich w centrum był zawsze Kryszna: „Jak uszczęśliwić Krysznę?” Na tym polega życie we Wryndawanie (750312DP.LON).
Zatem to samo przywiązanie obecne jest między Kryszną a wielbicielem, nawet w śantarasie (…). Niektórzy wielbiciele stali się tam ziemią, wodą, drzewem, kwiatem (…). Są przywiązani do Kryszny. Niektórzy wielbiciele stali się sługami. Są przywiązani do Kryszny. Niektórzy zaś stali się przyjaciółmi. Kochają Krysznę. A niektórzy wielbiciele zostali ojcem, matką, wujem lub starszym krewnym Kryszny. Są do Niego przywiązani. Inni wielbiciele stali się gopi, młodymi dziewczętami i kochają Krysznę, tańczą z Nim taniec rasa. Dlatego Wryndawana oznacza przywiązanie do Kryszny. Kryszna znajduje się w centrum uwagi, a rozmaite uczucia są równie intensywne. Wyjątkową cechą uczucia skupionego na Krysznie jest jego stałość. Jeśli ktoś kocha Krysznę jak swoje dziecko, jak na przykład Adżamila bardzo kochający swojego najmłodszego syna, uczucie to będzie trwało wiecznie (750709SB.CHI).
To wioska, a w centrum uwagi znajduje się tam Kryszna. Na tym polega życie we Wryndawanie. Tam gopi to wiejskie dziewczęta, a pasterze to wiejscy chłopcy. Nanda Maharadźa jest przywódcą wioski, rolnikiem. Podobnie starszeństwo i dorosłe gopi, matka Jaśoda i jej przyjaciółki – wszyscy są przyciągani do Kryszny. Na tym polega życie we Wryndawanie. Oni nawet nie wiedzieli, kim jest Kryszna. Nie rozumieli Go przez czytanie Wed, puran czy wedanty. Ale z natury darzyli Krysznę miłością (770124LE.BHU).
Wieczne mieszkanki Goloki gopi czerpią większą przyjemność ze służenia Krysznie niż ze służenia swoim zmysłom:
Przyjemność Radhy, obiektu miłości [Kryszny], jest dziesięć milionów razy większa [niż przyjemność Kryszny] (CC., Adilila 4.32, werset).
Przyjemność Radharani (aśraja) jest wielokrotnie silniejsza niż ta odczuwana przeze Mnie. Dlatego, by odczuwać przyjemność kategorii aśraja, Pan Kryszna narodził się jako Śri Kryszna Ćajtanja Mahaprabhu (Cc. Adilila 4.135, werset i objaśnienie).
W tym naturalnym uczuciu gopi obecny jest pewien niepojęty aspekt. Gopi nigdy nie pragną osobiście czerpać szczęścia ze związku z Kryszną. Radość gopi staje się miliony razy większa, kiedy służą Radzie i Krysznie i asystują Ich w transcendentnych zabawach [a nie kiedy cieszą się nimi bezpośrednio z Kryszną] (Cc, Madhjalila 8.207-8, werset).
Kiedy krople nektaru gry Kryszny spadają na Śrimati Radharani, wszystkie Jej przyjaciółki gopi natychmiast doceniają przyjemność stukrotnie bardziej, niż kiedy same są nim zraszane (Cc. Madhjalila 8.211, werset).
W bezpośrednim kontakcie z Kryszną gopi nie są tak zadowolone, jak wtedy, gdy służą w celu połączenia Śrimati Radharani z Kryszną. Ich transcendentna przyjemność tkwi w jednoczeniu Boskiej Pary (Cc. Madhjalila 8.210, objaśnienie).
Cóż więcej można na ten temat powiedzieć?
koniec części piątej
część pierwsza
część druga
część trzecia
część czwarta
tłumaczenie: J
źródło: gosai.com
(wyświetleń: 720)
