11. Konkluzja: Niewiedza będąca wynikiem obraz wobec wielbiciela
Śrila Prabhupada w swoich wypowiedziach wskazujących na to, że upadliśmy ze świata duchowego, nigdy nie cytował śastr, ani nie przytaczał żadnych podobnych stwierdzeń na poparcie swojej opinii (co w innych wypadkach zazwyczaj czynił). Ale kiedy wymieniał cechy Wajkunthy i jej mieszkańców, często cytował śastry i podawał liczne przykłady. Aby uzasadnić „teorię upadku” niezbędna jest daleko posunięta spekulacja, relatywizacja oraz mnożenie rozmaitych teorii i interpretacji, wikłanie się w liczne sprzeczności, co przedstawiliśmy w niniejszej prezentacji. Osoby propagujące tę teorię sięgają po środki takie jak umniejszanie wagi i zniekształcanie znaczenia słów zawartych w samych śastrach i wypowiedziach naszych aćarjów. Utrzymują swoje stanowisko, mimo iż wszystkie przytoczone przez nich dowody (Tulasidewi, Dźaja i Widźaja, Ćitraketu, Kalakryszna Dasa, Gopakumara itd.) były systematycznie obalane, jeden po drugim.
Uważamy, że przedstawiona niniejszym prawda śastr na temat pierwotnego statusu dźiw stała się niejasna dla licznej grupy wielbicieli z powodu obraz, które popełnili wobec wzniosłych przedstawicieli wisznuizmu. Na przykład kiedy wielbiciele pierwszy raz wyrazili wątpliwości w kwestii „pochodzenia dźiwy” w latach 1981-1982, Śrila Śridhara Maharadźa zaprezentował swoje stanowisko w tej kwestii, za co przez niektórych wyznawców wisznuizmu określony został mianem majawadina. Somaka Maharadźa, dawniej szanowany członek Iskconu, który rozczarowany opuścił tę organizację, opisał to w swojej relacji z 1994 r. In Search of Harmony:
W czasie, kiedy pojawiła się owa kwestia tatasthy, opublikowano biuletyn mówiący o tym, że koncepcja, iż pochodzimy z Brahmana, to filozofia majawada i upowszechniano różnego rodzaju obraźliwe wypowiedzi przeciwko J.Ś.B.R. Śridharze Maharadźowi, za które nigdy nie został oficjalnie przeproszony.
Nie dość, że nie było żadnych oficjalnych przeprosin, to po tym, jak przeproszono go za wcześniejsze obraźliwe wypowiedzi, wcale nie zaprzestano dalszych obelg a wręcz pojawiło się ich jeszcze więcej. Zdarzenia związane z sikszą Śrili B.R. Śridhary Maharadźy oraz relacje wielu obelżywych wypowiedzi skierowanych przeciwko Jego Świątobliwości zostały przedstawione w Our Affectionate Guardians (Nasi kochający opiekunowie e-book Kalpatarudasa). W rezultacie wielbiciele odpowiedzialni za te obrazy propagują stanowisko siddhanty skażone koncepcją majawada. Bhaktiwinoda Thakura podaje w swojej Bhadźanarahasji przykład z śastr mówiący, iż istnieje anartha zwana tattwawibrahma, która nie pozwala zrozumieć różnych tattw takich jak dźiwatattwa, gurutattwa, wajsznawatattwa oraz rasatattwa. Wiśwanatha Ćakrawarti Thakura w swojej Madhurjakadambini cytuje werset z Bhaktirasamrytasindhu dotyczący obraz, które prowadzą do materialistycznego rozumienia kwestii duchowych.
Niektórzy wielbiciele starając się za wszelką cenę udowodnić, że wszystkie dźiwy przebywające w świecie materialnym brały pierwotnie udział w nitjalili z naszym Panem, sięgali po te same środki co impersonaliści, mianowicie żonglerkę słowną i nadinterpretację nauk przedstawionych w śastrach. To z powodu obraz rozwija się te same cechy, które krytykuje się u innych.
Wybitni przedstawiciele wisznuizmu nie wierzą, że upadliśmy ze świata duchowego, a powyżej przytoczyliśmy wiele wypowiedzi wskazujących na to, iż stanowisko aćarjów naszej linii jest takie samo. Wszyscy oni są zdania, że właściwą siddhantą jest to, iż nikt nigdy nie upada ze świata duchowego. Z tego powodu teoria „upadku” jest nietypowa przez wzgląd na jej sprzeczność z śastrami i naukami aćarjów tradycji gaudija. To niestety poddaje również w wątpliwość słowa aćarji-założyciela Śrili Prabhupady, które mogą sprawiać wrażenie, iż nie rozumiał siddhanty. Istnieje wiele niedoprecyzowanych stwierdzeń, które można zinterpretować na oba sposoby, co przysparza jeszcze więcej wątpliwości. Dlatego próbowaliśmy niniejszym przedstawić tylko te wypowiedzi, które są przejrzyste i nie pozostawiają miejsca na swobodną interpretację.
Zaprezentowane niniejszym cytaty z prac Śrili Bhaktisiddhanty i Bhaktiwinody Thakury pochodzące z publikacji wydanych pierwotnie przez Gaudiya Math w języku angielskim, wyraźnie wspierają opinię, że upadek jest niemożliwy. Wiele kluczowych fragmentów przetłumaczono ponownie i zinterpretowano w książkach przedstawiających przeciwną opinię niż stanowisko OOPs.
Ale mimo tego autorzy książki OOPs przedstawiają jako siddhantę to, że wszystkie żywe istoty pochodzą z duchowego świata spośród wiecznych nitjaparsadów Pana, które stały się zazdrosne i upadły w cykl powtarzających się narodzin i śmierci, nonsensownych działań. Podane są przykłady klątw będących powodem upadku Tulasidewi i Sudamy.
Jeśli prawdą byłoby to, że tacy wzniośli, bliscy towarzysze Pana mogą upaść z powodu zazdrości, to jaki sens ma znalezienie się w takim miejscu? Pochodzące z śastr opisy doskonałej wiecznej krainy Pana, która jest „najwyższym celem doskonałości żywej istoty” (Bhag 3.27.28-29), mówiące też, że „zawiera ona stan najwyższej doskonałości życia” (Bhag 2.9.10, objaśnienie), zdawałyby się bezpodstawne w takim wypadku. Natomiast Kṛṣṇa Book autorstwa Śrili Prabhupady wymagałaby sprostowania informującego, że „wiele osobistości wymienionych w tej książce nie przebywa już na Goloce Wryndawanie”.
Czyż przyznać można, że wcześniej samozrealizowane żywe istoty wszystkie stały się zazdrosne i upadły z pozycji szczęśliwego przebywania w osobistym towarzystwie Pana? Jeśli tak, to Wajkuntha powinna zmienić nazwę na Sakunthę, krainę niepokoju. Skoro tacy doskonali i czyści wielbiciele jak Tulasidewi i Sudama, którzy są bardzo drodzy Panu Krysznie i Śrimati Radharani, mogą za sprawą klątwy upaść ze świata duchowego do pozycji zwykłych narodzin i śmierci, to każdy mieszkaniec tego świata może w każdej chwili być przeklęty i upaść. Trudno nazwać takie miejsce doskonałą krainą opisaną w śastrach. Przyjmując tę koncepcję, sugeruje się, że wieczna swarupaśakti Pana znajduje się pod wpływem majaśakti, co jest niemożliwe.
Uczeni akademiccy oraz uczeni tradycji gaudija, nie przyjmując obecnego wyjaśnienia niektórych przywódców i dostrzegając różnice zdań między uczniami, będą niestety twierdzić, że Śrila Prabhupada nie rozumiał siddhanty. To godne pożałowania. Przeciwko takiej różnicy zdań przedstawiamy następujący cytat ze Śrimad Bhagawatam:
evaṁ vadanti rājarṣeṛṣayaḥ ke ca nānvitāḥ yat sva-vāco virudhyetanūnaṁ te na smaranty uta evam
Oto jest historia opowiedziana przez mędrców, o mądry Królu, ale ci, którzy wypowiadają się w taki nielogiczny sposób, zaprzeczają sami sobie, zapomniawszy, co mówili wcześniej (Bhag 10.77.30).
http://sadcitananda.com/2010/12/15/665/
koniec części jedenastej i ostatniej
część pierwsza
część druga
część trzecia
część czwarta
część piąta
część szósta
część siódma
część ósma
część dziewiąta
część dziesiąta
tłumaczenie: J
źródło: gosai.com
(wyświetleń: 611)
